தமிழ்ச் செல்வம் இ. 235
அனைவர்க்கும் அருள் நோக்கம் செய்து இறைவன் உலா வந்தமைகின்றான் என்பதே இதன் பிண்டித்த பொருளாகும். இதனைச் சிறிது விளக்கிக் காட்டு வோம்.
“திருமாலும் நான்முகனும் தேர்ந்துணரா தன்றுஅங்கு அருமால் உற அழலாய் நின்ற - பெருமான்; பிறவாதே தோன்றினான், காணாதே காண்பான், துறவாதே யாக்கை துறந்தான் - முறைமையால் ஆழாதே ஆழ்ந்தான் அகலாது அகலியான், ஊழால் உயராதே ஓங்கினான், - சூழ் ஒளிநூல் ஒதா துணர்ந்தான் நுணுகாதே நுண்ணியான் யாதும் அணுகாது அணுகியான் - ஆதி அரியாகிக் காப்பான் அயனாய்ப் படைப்பான் அரனாய் அழிப்பவனும் தானே - பரனாய தேவர் அறியாத தோற்றத்தன், தேவரைத்தான் மேவிய வாறே விதித்தமைத்தான் - ஒவாதே, எவ்வுருவில் யாரொருவர் உள்குவார் உள்ளத்துள் அவ்வுருவாய்த் தோன்றி அருள்கொடுப்பான் -
எவ்வுருவும் தானேயாய் நின்றளிப்பான் தன்னிற் பிறிதுருவம் ஏனோர்க்கும் காண்பரிய எம்பெருமான்.”
இப்பெருமான் சிவலோகச் சிவபுரத்துத் திருக்கோயிலுள் வீற்றிருக்கின்றான். தேவர் பலரும் வந்து அவனை வணங்கி, “எங்கட்குக் காட்சியருள்” என்று இரந்து கேட்கின்றனர். பரமன் அவ்வேண்டு கோட்கு இசைந்தருள, அவனையும் இறைவியையும்
