69
அதோ, அவன் இருளனும் அந்தப் பாலகர் நடுவே நின்று நர்த்தனம் புரிகிருன் தாளம் போடுகிமுன்,
பாட்டுப் பாடுகிருன்.
என்ன பாட்டு தெரியுமா ?...
- நந்தவனத்தில் ஓர் ஆண்டி...”
அடைத்துப் புடைத்து தெருக்கிக் கொண்டு ஒடும் சிசுக்களின் மகா சமுத்திரத்தில் தன் இருளனைத் தாவி அணைக்க அவன் ஒடிஞன்... இருளனைக் காணுேம். தேடினன், காணுேம்... காணுேம். இருளனை மட்டும் காணவே காளுேம்... - அந்தச் சிசுக்கள் யாவும் ஒன்றுபோல் இருந்தன. என்னுடையது என்றும், இன்ளுெருவனுடையது என்றும்: அவன் என்றும், அதுவென்றும், இதுவென்றும் பேதம் காண முடியாத அந்தச் சமுத்திரத்தில் இருவினை மட்டும் எப்படி இனம் கண்டுவிட முடியும்!. ஆண்டி தவித்தான்! ஆ!... என்ன தவிப்பு. என்ன தவிப்பு...
- 孪 乐
பன்னீர் மரத்தடியில் பிள்ளையின் பிணத்தருகே முகம் புதைத்து வீழ்ந்து கிடக்கும் ஆண்டியைக் கண்டு பதறியடித்துக் கொண்டு ஒடினுள் முருகாயி. அவனைப் புரட்டி நிமிர்த்தி மடிமீது வைத்துக்கொண்டு கதறினுள். அவன் விழிகள் மெல்லத் திறந்தன. --தெய்வமே! அவனுக்கு உயிர் இருத்தது; அவன் சாக வில்லை, இன்னும்கூட அவன் அந்த 'நந்தவனத்தில்தான் வாழ்கிருன். ஆளுல், முன்போல், இப்போதெல்லாம் பாடுவதில்லை. இடுகாட்டிற்கு வரும் பிணங்களைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் கோவென்று கதறி அழுகிருன்.. ஊராகின் ஒவ்ே - திற்கும் அவன் பலியர்கின் ஆல்ை இப்பெ. அவனை ஒருமாதிரி என்றுதான் சொல்லு
