தன்னுடைய தங்கக் கழுத்தில் தவழ்ந்து ஊசலாடிய தங்கத்தாலியை அக்கினியைச் சாட்சி வைத்துத் தனக்கு அர்ப்பணம் செய்த ஆருயிர் ரஞ்சித்தின் சுடுவிழி வெள்ளத்தை வழித்து விடுவதில் இப்பொழுது முனைப்புடன் முனைத்திருந்தன. எனக்கு அன்றைக்குப் பாவமன்னிப்பை அருள் பாலித்த என் சுவாமி-எனக்கு அன்றைக்குப் பாவ விமோசனத்தை வழங்கின என் ரீராமபிரான் எத்தனே பயங்கரமாகச் சோதித்து என்னை உயிர்க் கழுவிலே ஊசலாடி உருக்குலையச் செய்துவிடடாரே?-ஐயையோ, தெய்வமே!...என் தெய்வமே உளளம் உள்ளுக்குள்ளாகவே செருமிப் பொருமிக் கொண்டேயிருந்தது!
ரஞ்சித் சிறுபிள்ளை மாதிரி அழுதுகொண்டே, தன்னுடைய சிவகாமியான அருமைச் சீதேவி ரஞ்சனியைசீதாப்பிராட்டியுமான ரஞ்சனியை ஏறிட்டுப் பார்த்து, அவளுடைய பார்வையை மாயத்திரையாக மறைத்த கண்ணீரைத் துடைத்தார். ஆருயிரின் அழகான தாழ் வாயை நிமிர்த்தினார்: பேசினார்:
"நீ என்னே விட்டுப்புட்டு எங்காச்சும் போயிடுவி யோன்னு, நான் கடவுள் சத்தியமாய் உன் பேரிலே சந்தேகப்படல்லே! ஊகூம்; ஒருநாளும் அப்படிச் சந்தேகப் படவேமாட்டேன்; என்ளுேட உயிருக்கே ஒரு அர்த்தமும் அன்பும், தருமமும் சத்தியமுமாக விளங்கிட்டு இருக்கிற உன்னே-எனக் குத் தெய்வமான உன்னை ஐயப்பட்டேன்ன, நான் மனுஷனுகவும் இருக்கமுடியாதே, ரஞ்சனி?-நீ கொஞ்ச முந்தி மனசொடிஞ்சு பேசின தோரணையிலே, உன்னோட அருமை பெருமையான உயிர் உன்னையும் மீறி, அல்லது, என்னையும் மீறிப் பிரிஞ்சிடுமோ என்னமோன்னு நான் கதிகலங்கித்தான். நான் அப்படி ஒரு கேள்வியை உன் கையிலே, கேட்டிருக்கேன்; வாய் தவறித்தான். நீ எங்காச்சும் போயிடப் போறீயா? அப்படின்னு கேட்க தேர்ந்திடுச்சு நான்தான் புத்திகெட்டு, கேட்கக்கூடாததை
114
