சரிதைப் பகுதி, 49
தெருளுடையாய், அருளுடையாய், வினேயேன் ஈன்ற
சிறுவனயான் சுடக்கருணை செய்யாய், கேயா அருளுடையாய், ஆகாசம் அற்றேற்கு) உன்மன்
அடியினேயே தஞ்சம்” என அலறி விழ்த்தாள். 77 அவ்வளவில் அரிச்சக் கிரன், பொன்.அனேயாய், விடுவிடுயான் புலைய னென்னில்
புலேயனும் அல்லேன்; புலையற் கடிமை கண்டாய் என்அடிநீ தீண்டுவது ககாது, தோன்;
இப்பொருட்கியான் உரியனலேன் என்னே ஆள்வோன் சொன்ன பனம் கால் உண்டு; கொள்ளியாடைத்
துண்டமும்இன் றுண்டு; தந்து சுடுதி அன்பால் அன்னவன்தான்் படியாக எனக்குத் தந்த
வாய்க்கரிசி யான் அளிப்பேன்; அறிதி' என்ருன், 78 அதற்குச் சந்திாமதி துேஞ்சியமைக் தன.எடுத்துச் சுமந்து போத்து
சுடுவார்.அம் மிடுகாட்டில் தோள்மேல் எற்றிப் பஞ்சிபடும் பாடுபடும் பாவி யேற்குப்
பணம்எது? கொள்ளிமுறிப் பாதினது? நெஞ்சுதளர்ந் தருவினயேன் வருந்தக் கண்டும்
இோங்காய்' என இாங்கி கிற்குங் காலே, வஞ்சிதிரு மணிமிடற்றில் வயங்க கின்ற
மங்கலநாண் கண்டிறைவன் மறித்தும் சொல்வான். 19 கல்லேகல்லை அறச்சமர்த்தி ேேய கண்டேன்,
கன் அகலாச் அனேவரினும்; இன்த்ர சாலம் வல்லவல்லே விறகுகளும் களவே! செம்பொன்
மங்கலாாண் உன் கழுத்தில் இருக்க, எதும்