சாமசாமி : அவர்கள் அப்படி கல்லவர்களாக இருந்தும் அவருடைய புருஷர் கொஞ்சமாவது ######## இருக்களா ?
தாயார் : அது அவன் தக்யெழுத்து.
ராமசாமி. தலையெழுத்தா ? அப்படிச் சொல்லி உண் மையை மறைக்கப் படாது. அவருக்கென்னவோ தம் மண்வியிடத்தில் அன்பு ஏற்படவே இல்லை. என்ன காரணமென். யாருக்கும் தெரியாது. ஆனல் அவர் சாகிறபோது என்ன சொன்னர் தெரியுமா ?
தாயார் : என்ன சென்னனே, உனக்குத்தான் தெரியும்.
தோன் அவன் பக்கத்தில்ேயே இருக்தசய்.
ராமசாமி : அவர் சென்னது தெரியுமா ? கான் ஆசைப் பட்ட பெண் எனக்கு வாய்க்கவில்க். கல்யாணத்தின்றே என் மனசு உடைந்து விட்டது. பிறகு உலகத்திலே எனக்குச் சுகமேது' என்று சொல்லிக் கொண்டே உயி ைவிட்டார்.
தாயார் : (சற்றுக் கோபத்துடன்) அதைப்பற்றி இப்
பொழுது என்ன பேச்சு, சாமு?
சாமசாமி : அம்மா, நீங்கள் கொஞ்சம் கிதானமாகக் கேளுங்கள். அவர் மனம் உடைக்கதுபோல என் மனமும் உடைக்க போகும்.
தாயார் : (மேலும் கோபமாய் அப்படியானுல் பின்
எதற்காக அன்றைக்குச் சரியென். சொன்னுய்?
ராமசாமி. தினம் தினம் துயாமல் நீங்கள் செய்த தொன்
தாவுககாகதகான.
தாயார் : எப்போது சரியென். சென்னுயோ, பிறகு
பேசாமல் புறப்படு.
