138
ஆடும்
நிலையில் அந்த அமரகவி நினைவுக்கு வந்தான். ‘அம்மா! என் கனவை வீணடித்து விடாதே. உன்னேயேதான் என் கற்பனைக் காரிகையாக வைத்துக் கவிதை புனைந்தேன். இப்போது, நீ மனம் தளர்ந்தாயோ, என் லட்சியமே பொடிப் பொடியாகி விடும். இதோ பார். வீரச் சின்னமான என் மீசையை. அடுத்தாற் போல, நீ செய்யப் போகும் வீரச் செயல்தான் மீசைக்கு மதிப்பை அளிக்கும்’ என்று கூறுகிறான் அக்கவிஞரேறு.
அடுத்தாற் போல, வயல் வெளியில் நெல்மணியிலிருந்து சருகைப் பிரிப்பதற்காக, முறத்தை வீசிக் கொண்டிருந்த அந்தத் தமிழ்ப் பெண் தோன்றினாள். “அதோ, தலை தெறிக்க ஓடுகிறது பார் ஒரு புலி. அதை நான்தான் துரத்தியடித்தேன். துணை யாரும் இல்லாமல், நான் மட்டும் எப்படிப் புலியை எதிர்க்க முடிந்தது என்று ஆச்சரியப் படுகிறாயா? ஆயுதம் எதுவுமில்லாமல் நான், அந்தப் புலியை எப்படி ஒடச் செய்தேனென்று நகைக்கிறாயா? எல்லாம் என் மன் வலிமையால்தான்! மனத்தில் உறுதி வேண்டும். அது போதும், எதற்கும் பயப்படாதே. நீ ஒரு தமிழ்ப் பெண். இன்று என்னைக் காவியங்கள் போற்றுகின்றன. எனக்குச் சிலை செய்து வைக்கப் போவதாகக் கூடப் பேச்சு அடிபடுகிறது. ஆகவே, என் பரம்பரையில் வந்த நீ என் பெயரைக் கெடுத்து விடாதே. பின் வாங்காதே, பயப்படாதே, உறுதி கொள்,” என்று அந்த வீரத் தமிழ் மகள் ஆவேசத்தோடு, அல்லிக்குத் தைரியமூட்டுவது போன்று, அவளுக்குப் பிரமை ஏற்பட்டது.
படுக்கையிலிருந்தபடியே, கண் திறந்து மிரள மிரள விழித்தது போலல்லாமல், இப்போது அல்லியின் மனம் ஒரு நிலைக்கு வந்தது. வெகு நிதானமாக, ஜன்னலருகில் நடந்து சென்றாள். வெளியே இருந்து வந்த காற்றின் வேகத்தில், பட்டாம் பூச்சி இறகைப் போல அடித்-
