130
ஆழ்கடலில்
ஒருவனுக்கு இப்போது வயது முப்பது. அவன் மூவாயிரம் ஆண்டுகளாக எழுதப்பட்டு வந்துள்ள நூல்களையெல்லாம் படித்திருக்கிறான் என்றால் அவனுக்கு இப்போது வயது வெற்று முப்பது அன்று; மூவாயிரத்து முப்பது (3000+300=3030) ஆகும்; அந்த நூல்களைப் படிக்காத எண்பது வயதுக்கிழவன் ஒருவன் இவனுக்கும் சிறியவனேயாவான். மூவாயிரத்து முப்பதுக்கும் வெற்று எண்பதுக்கும் எவ்வளவோ இடைவெளி இருக்கிறதல்லவா? இதனால்தான்,
- "ஒருகுடிப் பிறந்த பல்லோ ருள்ளும்
- மூத்தோன் வருக என்னாது அவருள்
- அறிவுடையோன் ஆறு அரசும் செல்லும்"
எனப் பாண்டியன் ஆரியப்படை கடந்த நெடுஞ்செழியன் புறநானூற்றுப் பாடல் (183) ஒன்றில் கூறியிருக்கிறான் போலும்,
- "கற்றான் இளமை பாராட்டும் உலக"
என்பது நான்மணிக்கடிகை.
எனவே, கற்றல் என்பது, எதிர்கால நல்வாழ்வுக்காக முன்கூட்டியே பெறும் பெரியதொரு பயிற்சியே என்பது விளங்கும். "பெற்றுள்ள சூழ்நிலைக்கு ஏற்பத் தன்னைப் பொருத்தி வாழக் கற்றுக்கொள்ளுதலே - பயிற்சி பெறுதலே கல்வியாகும்" - என்பது இக்காலக் கல்விக்கொள்கையின் முற்ற முடிந்த துணிபாகும். இதைத்தான் வள்ளுவர் "கற்க நிற்க" என அறிவிக்கின்றார். கற்பது எதற்காக? நிற்பதற்காகத்தான்! கற்றுவிட்டோமே என்பதற்காக நிற்பதில்லை. கல்வியின் நோக்கமே நிற்பதுதான்! நிற்றல் என்பது வாழவேண்டிய முறைப்படி வாழ்வதுதான்: வாழ்வதற்கு வழிகாட்டுவதுதானே கல்வி! அதனால்தான் "'கற்க நிற்க" என்றார் - ஆசிரியர்.
