49
‘ஏ, புள்ளே! ஊர் பேர் தெரியாத எம்புள்ளே! விதி யாட்டமா வந்தவ, வினையை விதைச்சுப்பிட்டு, விதியாட் டமே கண்ணுக்குக் காணாமல் மறைச்சி பறிஞ்சிட்டீயே? ந்ா வெதைச்ச வினையை நானே அறுவடை செஞ்சுப் புடப் போறனாக்கும்!’ - இதயம் வீரிட்டது
கயிறு ஊசலாடுகிறது. அவன் உயிரைப் போலவா ?
சுடுசரம் சுட்டது : ‘பொண்ணாப் பொறந்தவ ஒருத்தியோட விலை மதிக்க முடியாத மானத்துக்கு விலை பேச, உப்புப் புளிக்கு உதவாத கேவலம் இந்த முழக்க யித்தையே கருவியாக்கிக்கிடத் துணிஞ்சேனே பாவி நான், நானு போகுடிச் செம்மம் ; ஈனப் பொறப்பு ஆகிவிட்டேன்; நாதியத்த பாவி நான் ; கதி மோட்சம் கெடைக்க மாட்டாத கேடுகெட்ட பாவி ஆயிப்புட்டேன் ; - நான் செஞ்சிருக்கிற பாவம் மூணாம்பேருக்குத் தெரியாது ; நான் சுமந்திருக்கக் கூடிய பழி எனக்கு மட்டுந்தான் அத்துப்படி! துப்புத் தெரியாத எம் பாவத்துக்கும் பழிக்கும் பாவ புண்ணிய ஐந்தொகைப் படிக்கு உண்டான சம்பளக் காசைக் கட்டுறதுக்கு - கூலிப் பணத்தைச் செலுத்துறத் துக்கு இப்ப இதே கயித்தையே நானும் கருவியாக்கிக்கிட வேண்டிய அவலத்துக்கு என்னை ஆளாக்கிப்பிட்ட மகமாயியோட - ஊர் பேர் தெரியாத எம்புள்ளெயைப் போலவே ஊர் பேர் தெரியாத மகமாயியோட நயமான சகத்துக்கு ஈடேது, எடுப்பேது ?”
விம்மல் வெடித்தது; இனி, அவன் நெஞ்சம் வெடித்து விட வேண்டியது தான். ஊஹாம், வெடித்து விடும் , பாவம் 1 ...
பாவமாம், புண்ணியமாம் !
சே !
இ - 4
