競む இதிகாசக் கதாவாசகம், என்க் கீ என் முக அறியவேண்டுமானுல் 'உனது பழம்பகை oy - - - - 3.3 - ஸ்ட் a. வனு ைகிருஷ்ணன் என அறிவாயாக’ என்று கூறினுர். இவற்றைக் கேட்டமாத்திசத்தில் ஜாசந்தன், கடல் பொங்கி யெழுவதுபோல் கோபத்தால் பொங்கி யெழுந்து, "த கிருஷ்ணனுே ?ே உனது மாயம் கன்ருயிருக்கிறது; உன்னுற் கொல்லப்பட்ட கம்சன், பிாலம்பன், நாகன், கேசி, பூதன முதலியவர்களேப்போல என்னையுங் கருதிேையா? என்பலத்தை கீ முன்னரே நன்கறிவாயன்ருே ? கருடன் முன் கிர்ப்பதுபோல் என்னுடன் .ே எ இர்க் துப் பதி னெட்டு முறை தோற்ருேடி, மதுரையினின்றும் குடியிடுங்கி மேல்கடலிலுள்ள துவாரகை புகுந்து மறைந்ததனே மறந்த கேயோ ? இப்போது நீ காட்டும் விாம் அப்போتقني எங்கு போயிருந்தது : வன் வாளா வாய்வாப்பம் பேசுகின்முய்? ன் மருதுக்ளக்கொன்ற உன்னே நான் கொன்று பழிதீர்க்க கெடுகாளாகக் கருதியிருந்தேன்; இன்றே அது வாய்த்தது. உன்னே முதலிற்கொன்று பின்னர் பலமில்லாத இந்த இளஞ் சிருர் இருவரையும் கொல்கின்றேன்” என்று உாக்கப்பேசிக் கர்ஜித்தான். எல்லாப் பிராணிகளும் நடுக்கமுற்றன. அப் போது பக. து. கண்ணபிரான், ஜாசத்தா வன் வீணு கக் கர்திக்கின் க்ன, உனது வல்லபத்தைச் செய்கையில், காட்டலாம். டன்சூேடு நான் பொருது உன்னேக் கொல்ல வேண்டுவதில் உன்னே முடிப்பகம்கு இச்சிறுவர் இருவ தன் ஒருவனே போதும் இவர்களுள் யாருடன் யுக் கஞ் செய்யக் கருதுகின்றன” என்று வினவினர். ஜாாசந்தன், நீங்கள் மூவரும் தனித்தனி வந்தாலும் யுத் தம்புரிவேன்; சர்ந்துவரிம்ை யுக்கம் செய்வேன். ேேயா பதினெட்டு
