14
உணர்வின் எல்லை
கவிஞர்களின்—துறவிகளின் தனிப்பண்பு அது. பாரதியார் எல்லோரையும் ‘சேர்ந்தித் தேவை வணங்குவம் வாரீர்,’ என்று அழைக்கின்றார். ஆனால், பாரதியார் ஒரு வேண்டுகோள் மட்டும் செய்துகொள்கிறார்.
‘செந்த மிழ்மணி நாட்டிடை யுள்ளீர்!
சேர்த்தித் தேவை வணங்குவம் வாரீர்;
வந்த னம்வெட் கேசெய்வ தென்றால்
வாழி யஃதிங் கெளிதன்று கண்டீர்;
மந்தி ரத்தை முணுமுணுத் தேட்டை
வரிசை யாக அடுக்கி யதன்மேல்
சந்த னத்தை மலரை யிடுவோர்.
எனப் பணித்தல் காண்க.
இன்று நாம் போற்றிப் புகழும் பாரதியார், கலைமகளை வழிபடப் புத்தம் புதியதொரு முறையைக் கற்பிக்கிறார்; கலைமகளின் கருணையை விரைந்து பெற வழிகாட்டுகிறார். கவிஞர் காட்டும் வழியில் வழாது நடக்க வேண்டுவது நம் கடமையன்றோ ? அன்றேல், பாரதியாரைப்போற்றுவதிலே-புகழ்ந்து பேசுவதிலே பயன் என்ன? பாரதியார் கேவலம் புகழுக்காகக் கவிகளைப் பாடவே இல்லை. செந்தமிழ் நாட்டினர் அந்தமில் சீரும் சிறப்பும் பெற்றுத் திகழவே தம் வாழ்நாளைத் தத்தஞ் செய்தார்; மக்கள் மனத்திலே என்றும் நின்று நிலவி ஊக்கும் வண்ணமே மதுரத் தமிழ்க் கவிகள் பாடினார்.
