34
உணர்வின் எல்லை
தேறலைச் சின்னஞ்சிறு கலத்து ஊற்றி வைத்து, ‘அதிகமான் ஏற்றுக் கொள்வான்!’ என்று நம்பிப் படைக்கின்றனர். பேதைமை! அவனுக்கு அச்சிறு கலத்துக் கள்ளோடு நாட்டையும் மலையையும் சேரக் கொடுத்தாலும் கொள்ளவா போகிறான்? ஐயோ ! அப்படி நினைப்பதுதான் அறிவாகுமா? அதிகமான் பார்? பாடி வந்த புலவர்க்கெல்லாம் பரிசிலாக நாட்டையும் மலையையும் வழங்கிய பின்னரும் அமைதி பெறாத கலையுள்ளம் படைத்த வள்ளல் அல்லனா? அது மட்டுமா? புலவர்க்கு என்றால் தன் உடைமை எல்லாம் கொடுக்கத் துணிவான்; செறுவரை நோக்கிய கண், தன் சிறுவனை நோக்கினாலும் மாருத சிவப்புடைய வீரன் அவன். ஆனால், மண்ணசை—மலையாசை பிடித்தவன் அல்லன்; ‘ உண்டாயின் பதங்கொடுத்து, இல்லாயின் உடன் உண்னும்' உத்தமன் போரில் வெற்றி கண்ட பின்னர், நேற்றுப் பகைவராய் இருந்தவர் இன்று அடிபணிந்து, ‘நாடும் பாலையும் திறையாகத் தருகிறோம்,’ என்றாலும் அவற்றைக் கொள்ளமாட்டான். ஏன் தெரியுமா? அவன் போரிட்டதெல்லாம் மானத்திற்காக வீரத்திற்காகத்தான்; மண் வெறியால் அன்று. அவன் வாழ்வும் வரலாறுமே அதற்குச் சான்று.
‘கோடுயர் பிறங்குமலை கெழீஇய
என்னும் அடிகள் இக்கருத்தையெல்லாம் நமக்கு நினைவூட்டுகின்றன. இனி முழுப் பாடலையும் பார்ப்போம்:
