79
நானேறும் அரசாங்கக் குதிரை, என்னை
நடுவழியில் தள்ளியென்மேல் சிலநாள் ஏறும்,
வானேறும் பெரும்புகழும் வைரத்தங்க
மணிமுடியும் அப்போது சுமையாய்த் தோன்றும்.
‘நான்’ என்ற எண்ணத்தை ஒதுக்கி, உள்ளம்
‘நாம்’ ஆக அப்போது துடிது டிக்கும்.
தேனிலவே ! இந்நேரம் அந்த நேரம் !
தெருக்கதவும் உனக்காகத் திறந்தி ருக்கும்.
அரசாங்கப் பீரங்கி வயிற்றுக் குள்ளே
அடைபட்டுக் கிடக்கின்றேன் ; உன் மடிக்கு
விரைந்துவர விருப்பந்தான் ! ஒசையின்றி
வெடிக்காமல் வெளிவருமா அரசுக் குண்டு?
பரிவாரம் தளபதிகள் என்றெனக்குப்
படாடோபத் தடையுண்டு. தென்றல் காற்றுக்(கு)
ஒருதடையும் இங்கிருப்போர் விதிக்க மாட்டார்;
ஒடிவரத் தடையென்ன? விடைதான் என்ன?
என்நண்பன் டூராக்கின் துணையி னாலே
எளிதாகும் உன்வேலை; உன்கண் செய்த
புண்ணுக்கு வேறொருவர் மருந்தெடுத்துப்
பூசுவதால் தீராது. விரும்பி வந்தால்
உன்விருப்பம் அத்தனைக்கும் அதிகா ரத்தால்
உருக்கொடுப்பேன்; உன்னையும்நான் உயர்த்தி வைப்பேன். கண்விருப்பம் காட்டிப்பார்! உனது நாட்டுக்
கவலைகளை ஒருநொடியில் தீர்த்து வைப்பேன்.
