252
“எந்தையே! இக்கடலின் வற்றாத நீர், இறுகி கல்லாகிப் போனால் என்னிடத்து வாழ்கின்ற அளவிலா உயிர்கள்யாவும் விரைவில் மாண்டு ஒழியும். ஆதலால், என்மீது இட்ட கல் ஒன்றுகூட அழிந்து விடாதபடி, எக்காலமும் நிலைத்திருக்க அவற்றைத் தாங்கி நிற்பேன்; என் தலைமேல் ‘சேது’ என்ற ஓர் அணையைக் கட்டி அதன்மேல் எளிதாகச் செல்வாயாக” என்று கூறினான் வருணன்.
***
எந்தாய் – என் தந்தை போன்றவனே ‘கல் என வலித்து நிற்பின்–(நான் வற்றாமல்) கல்லை யொப்ப இறுகி நிற்பேனாகில்; கணக்கு இலா உயிரிகள் எல்லாம் – (என்னிடம் வாழும்) எண்ணிறந்த உயிர்கள் எல்லாம்; ஒல்லையின் உலந்து வீயும் – விரைவினில் கெட்டழியும்; இட்டது ஒன்று ஒழுகா வண்ணம் – வைத்தது நகராதபடி; எல்லையில் காலம் எல்லாம் இனிதின் ஏந்துவன் - எண்ணிறந்த காலம் எல்லாம் இனிது தாங்கி நிற்பன்; சேது என்று ஒன்று என் சிரத்தின் மேலாய், இயற்றி - சேது என்ற ஒரு அணையை என் தலைமீது அமைத்து, செல்லுதி - கடந்து செல்வாயாக; என்று மொழிந்தான் வருணன்.
***
வருணதேவன் தன்மீது அணைக் கட்டினால் அதைத் தாங்குவதாக உறுதி கூறினான்.
வருணன் சொல்லியபடி, நளனும் வானரரும் அணைக் கட்டத் தொடங்கினர்.
சேது அணையும் உருப்பெற்றது.
***
பப்பு நீர் ஆய வீரர்,
பரு வரை கடலில் பாய்ச்சத்,
துப்பு நீர் ஆய தூய
சுடர்களும் கறுக்க வந்திட்டு
