ராஜம் கிருஷ்ணன் 101
அம்மா எதுவும் பேசாமலே நின்றிருந்தாள். பிறகு நாத்தழுதழுக்க, ‘ஒங்கள நான் ரொம்பவும் கேட்டுக்கறேன். பையன் ஏதோ வேலய்க்கிப் போயிட்டிருக்கா. அவனுக்கு ஒரு கல்யாணம் கட்டி குழந்தை குட்டி பிறந்து விளங்கணும். மொதலாளிமாரெல்லாம் முன்னப்போல இல்ல. இப்பல்லாம். அவிய காரில் வருவா; போவா. தொழில்காரங்க ஆம்பளயா, பொம்பளயான்னுகூடப் பாக்கிறவங்க இல்ல. போன வருசம் முச்சூடும் மழ இல்ல. உப்புக்கும் வெல இல்லதா. ஆனா இங்க தட்டில்லாம கூலி கொடுத்தாவ; ஆடு மோடு போடணுன்னாலும் ஏதொ கல்யாணச் செலவுன்னாலும் பணம் குடுப்பா. ஒங்க கிட்டச் சொல்ற, ராமசாமிக்கு மாசச் சம்பளமாவே ஆக்கி வச்சிடறேன்னு கங்காணியாரே அப்பவே. சொல்லிருக்கா...’ என்றான்.
அவர் சிறிது நேரம் வாயடைத்துப் போனாற்போல நின்றார்.
“நீங்க ரொம்பப் பயப்படுறிய. இதெல்லாம் சூழ்ச்சி. நியாயத்தை ஒருத்தன் கேட்கத் தலையெடுத்தால் அவனை மடக்கிவிடுவார்கள். சாத்தப்பன் தற்கொலை செய்து கொண்டார் என்பது வெறும் கதை. அவரை அறிந்தவர்
யாரும் நம்பமுடியாது. அவர் இறந்த பிறகு அந்தப் பொம்புள வந்தாளா?’
அம்மா தலையை வேகமாக ஆட்டினாள். அவ வெவரமே பொறவு எவரும் பேசியதில்ல. ஆருக்கும் ஏதும் தெரியாது. அதுக்கும் இதுக்கும் ஒரு சம்பந்தமுமில்ல. ஏதோ கேட்பார் பேச்சக்கேட்டு முதலாளிக்குத் துரோவம் செய்திட்டமேன்னு ஏக்கம் புடிச்சே பிரும்மமாப் போயி, தன்னையே முடிச்சிட்டாவ. இதுக்கு ஆரை நோவ?. நீங்க எதுவும் பேசி இப்ப இந்தப் பையனுக்குத் தீம்பா எதுவும். வரவச்சிடாதீக...ஒங்களக் கும்புட்டுக்கிறேன்...’
அம்மா அன்று இவர் காலில் வீழ்ந்துதான் கும்பிட வில்லை.
