ராஜம் கிருஷ்ணன் 31
மாமி அவன் கையில் ஒரு பழத்தையும் சிறிது மிட்டா யையும் எடுத்துக் கொடுக்கிறாள். ஒங்க சின்னாச்சிலே, அப்பச்சி ஒன்னயும் அக்காளையும் தூத்துாடிக்கிக் கூட்டிட்டு வரச் சொல்லியிருக்காராம்...!” என்று தெரிவிக்கிறாள்.
பையன் எதுவுமே பேசாமல் மிட்டாயையும் பழத்தையும் அவசரமாக விழுங்குகிறான்.
‘மீன் பரவப் பயலுவளோடு சேந்திட்டுப் போறானா? குடிக்கக் கத்துக்கிடுவானோண்ணு பயமாயிருக்கி. இங்ஙன அம்புட்டு ஆளுவளும் அதே எங்க ஆம்பிள அந்த நாள்ள கள்ளுக்கடைக்குத் தீவச்சு செயிலுக்கும் போனாவ. இவனப் பத்தி எனக்கு இதே கவல. ஊரா புள்ள, நாம நாளக்கு ஆரும் என்னமேஞ் சொல்லுதாப்பல வச்சுக்கலாமா?”
“பின்ன இல்லியா மயினி நீரு எம்புட்டு நா வச்சி சோறு போட்டாலும், அவ அப்பன் எம்புள்ளியண்டு தானே உருகா’
மாமன் இல்லை என்பது வெறும் சாக்குத்தான் மாமிக்கு. அவர்களை அனுப்பிவிடுவதுதான் குறி என்று பொன்னாச்சி உணர்ந்து கொள்ளுகிறாள். சின்னாச்சியும் அவர்களை அழைத்துப் போய்விட வேண்டும் என்ற தீவிரத்துடன் வத்திருப்பது கண்டு மனம் மகிழ்ச்சி கொள்கிறது.
மாமிதான் வந்தவளிடம் எப்படி நடக்கிறாள்! உண்மை யில் மாமன் திடீரென்று எதிர்பாராமல் புறப்பட்டு வந்து விட்டால் அவர்கள் பயணத்தை நிறுத்தினாலும் நிறுத்தி விடுவார். உண்மையில் வேலு தைப்பொங்கல் கழித்துத்தான் கல்லூரி விடுதிக்குச் சென்றிருந்தான். திடீரென்று முதல் நாள் கல்லூரியில் ஏதோ பையன்களிடையே சண்டை. வகுப்புக்கள் நடக்கவில்லை, போலீசு வந்ததென்று முன்சிஃப் வீட்டுக்குத் தெரிந்த ஆசிரியர் செய்தி அனுப்பி இருக்கிறார். உடனே மாமா ஒடியிருக்கிறார். மாமியிடம்
