கழுகு
சொல்லாக வெளி வரும் போதுதான் சி ைத ஷ், பாணி, பொய்மை எல்லாம் தாமே தொடர்ந்து வந்து விடுகின்றன. ஏன் ? பூராவே எண்ணமாய், பேசாமல் அடங்கத் தெரிவதெப்போ? எண்ணத்துக்கும், பேச்சுக்கும், மோனத்துக்கும், சொல்லுக்கும் உறவின் உண்மையான தன்மை தான் என்ன? இது புரிந்துவிட்டால் உலகத்துடன் உறவின் சிக்கலே பிரிந்து விடுமோ என்னவோ?
ஆண்டவனே !
என் மானம்
இதுதான்
உன் முடிவா?
மரத்திலிருந்து விழுகையில் இப்படிச் சொல்லிக் கொண்டு தான் விழுந்தேனா ? வலி, கையைச் குடைந்து கொண்டே கழுத்து நரம்பு வழி மூளைக்கு ஏறுகையில் வாய்க்கு இவ்வளவு நீண்ட வசனம் பேசமுடிந்ததா ே அதற்கு நேரம் இருந்ததா ? யாரிடம் கேட்டுச் சரி பார்த்துக் கொள்ள முடியும் ? அப்படியே பேசியிருந் தாலும், ஆபாஸ்மாய், செயற்கையாயில்லை ? வெட்க கரம்...
ஆனால் சத்யமா, எழுந்த எண்ணம் என்னவோ இது தான். .
('சத்யம் வைக்காதே.ா !
தாய்தகப்பனுக்கு ஆவாதுடா !”
‘அவங்க எங்கே?’
‘இல்லாட்டாலும் ஆகாதடா வி ட் டே ன் னு சொல்லு.”
- விட்டேன்')
ஆண்டவனே என்மானம் தான் உன் முடிவா ? ஒரு மைல் நீளம், இல்லை இரண்டு மைல். அதுவுமில்லை. எத்தனை எத்தனையோ மைல் கற்கள் திரும்பித்திரும்பி
