பாரதியின் பாஞ்சாலி சபதம்
47
வெஞ்சினத்தை அடக்க முடியாது அண்ணனைப் பழித்துப் பேசுகின்றான். ‘எல்லாவற்றையும் இழக்கப் பொறுத்திருந்தோம். துருபதன் மகளையும் இழந்து அவளை இவர்க்கு அடிமை செய்தாய்’ என்று கூறி சகாதேவனைப் பார்த்து,
“இது பொறுப்ப தில்லை ; - தம்பி !
எரி தழல் கொண்டு வா
கதிரை வைத் திழந்தான்-அண்ணன்
கையை எரித் திடுவோம்”
என்று கூறுகின்றான். இதனைக் கேட்ட வீரமே உருவெடுத்த அருச்சுனன் இவ்வளவு கொடுமைக்கிடையிலும் தன் மனநிலையைக் காத்து,
"மனமாரச் சொன்னாயே ? வீமா ! என்ன
வார்த்தை சொன்னாய் ? எங்குசொன்னாய் யாவர் முன்னே ?
கனமாருந் துருபதனார் மகளைச் சூதுக்
களியிலே இழந்திடுதல் குற்றம் என்றாய் ;
சினமான தி அறிவைப் புகைத்த லாலே
திரிலோக நாயகனேச் சினந்து சொன்னுய் ;”
“தருமத்தின் வாழ்வதனைச் சூது கவ்வும்
தருமம் மறுபடி வெல்லும் என்னும் இயற்கை
மருமத்தை நம்மாலே உலகம் கற்கும்
வழிதேடி விதி இந்தச் செய்கை செய்தான் ;
கருமத்தை மேன்மேலும் காண்போம் ; இன்று
கட்டுண்டோம் ; பொறுத்திருப்போம் ; காலம் மாறும் ;
தருமத்தை அப்போது வெல்லக் காண்போம் ;
தனுவுண்டு காண்டீவம் அதன் பேர்’
என்று கூறி வீமன் சினத்தைத் தணிவிக்கின்றான். கண்ணன் அருளால் திரெளபதி மானங்காக்கப் பெறுகின்றாள். வீமன், அருச்சுனன், பாஞ்சாலி ஆகிய
