அறிவொடு வழிபடுக!
39
‘சித்தர்கள்’ என்று பெயர் பெற்றிருந்தனர், அறிவில் மேம்பட்டது பேரறிவு. பேரறிவைச் சமயமரபு ‘ஞானம்’ என்று குறிப்பிடும். ஞானம் என்றால் குறைவற்ற பேரறிவு என்பதும், துன்பத்தினைத் தாராது, இன்பத்தினை வழங்கும் நல்லறிவு என்பதும் சமயநூற் கருத்து. கடவுள் வழிபாட்டில் ஈடுபடுகிறவர்கள், கற்றல் கேட்டலுடைய பெரியோராகத் திகழ்ந்தார்கள் என்று ஆளுடைய பிள்ளை பேசும். ஏன்? மாணிக்கவாசகர் சமய வாழ்க்கையின் ஆய்வினை, நானார்? என் உள்ளம் ஆர்? ஞானங்கள் ஆர்? என்று முறைப்படுத்தி ஆராயத் தூண்டுகிறார்... இங்ஙனம், அறிவாராய்ந்த ஞானிகளே கடவுளைத் தொழுதனர். ஞானத்தால் தொழுவார் என்று அருள்நூல் பேசும்.
கடவுளைத் தொழுதல் என்பது இன்று வழக்கத்தின் பாற்பட்டதாகி விட்டது. வெற்றுச் சடங்காகவே உலவுகிறது. ஆனால், உண்மையில் கடவுளைத் தொழுது பயன்பெற வேண்டுமானால் நுண்ணறிவு வேண்டுமென்று திருஞான சம்பந்தர் எடுத்தோதுகின்றார். நுண்ணறிவு கொண்டால் தான் சிவஞானம் பெருகும். அப்போதுதான் இறைவனின் திருவருட் காட்சி கிடைக்கும். அது வரையில் உருவ வழிபாடு தான் நிகழும். கடவுள் வழிபாடு நிகழாது. சட்டியே சுடும்; கறி வேகாது! இதனைத் திருஞான சம்பந்தர்,
தோலுடை யான்வண்ணப் போர்வையினான்
சுண்ண வெண்ணீறு துதைந்திலங்கு
நூலுடை யானிமை யோர்பெருமான்
நுண்ணறி வால்வழி பாடுசெய்யுங்
காலுடை யான்கரி தாயகண்டன்
காதலிக் கப்படுங் காட்டுப்பள்ளி
மேலுடை யானிமை யாதமுக்கண்
மின்னிடை யாளொடும் வேண்டினானே,
என்னும் திருப்பாடலினால் உணர்த்துகின்றார்.
