78
தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளார்
குண்டையூர்கிழார் அன்பின் வேண்டுகோளால் ஊர் நிறைந்த நெல்லைத் தந்தவனைக் கொண்டே திருவாரூரில் தருவித்தார். இங்கு இறைவனை ஏவல்கொண்ட தன்மையை நினைக்குந்தோறும் "ஆளிலை எம்பெருமான் அவை அட்டித் தரப்பணியே!” என்ற அடியை எண்ணுந்தோறும் உள்ளம் உருகுகின்றது. செங்கல்லைச் செழும்பொன்னாக்கினார். அருள்நெறியை மறந்து, ஆன்ம ஆக்கத்தைத் துறந்து பொருள்நெறிப் போரில் போய்க்கொண்டிருக்கும் நமக்கு இச்செய்திகள் வியப்பைத்தான்் தரும். ஆனால் சுந்தரரது அருட்பாக்களை-அவர் சிவனை வேண்டிப்பாடும் கசிவை உணர்ந்தோமானால் அவரது பாசுரங்களுக்கு மிகப்பெரு வலிமை இருந்தது-இருக்கிறது என்பதை ஒத்துக்கொள்வோம்.
திருவொற்றியூரில் சங்கிலியாரை மணந்து "பிரியேன்” என்று சத்தியம் செய்தார். ஆயினும் திருவாரூர் இறைவனிடம் காதல் மீதுார அச் சத்தியத்தை மறந்தார். ஆம்! மன்றுளாடியைப் பாடவேண்டி மறந்தார். ஊர் எல்லை தாண்டியதும் கண்களை இழந்தார். இங்கேதான் சுந்தரரின் செந்தமிழ் உச்ச நிலையை அடைகிறது. "மூன்று கண்ணுடையாய், என்கண் கொள்வது நீதியோ?” என்று கேட்டார். "மகத்திற் புக்கதோர் சனியெனக்கானாய்" என்று ஏசினார். "வாழ்ந்தும் போதிரே" என்று திட்டினார். இறைவன் கண்கொடுக்காமல் இருக்க முடியுமா?
ஊடலுற்ற பரவையாபால், மூவருமறியா முக் கண்ணனைத் தூதுவிட்டார். அதனால், கலிக்காமரின் பகையைப் பெற்றார். இறைவனால் சந்து செய்துவைக்கப் பட்டார். திருப்புக்கொளியூர் அவினாசியிடம் முடியாத ஒன்றை முடிப்பித்தார்-முதலை உண்ட பாலனை அழைப்பித்தார். அரன் அடிசேர்ந்தார் பிறர் போன்றாரல்லர். இவ்வுட லுடனேயே வெள்ளை யானையில் வேண்டிய நண்பர் உடன்வர வெள்ளியங்கிரியை அடைந்தார்.
