நா.பார்த்தசாரதி 45 வேண்டும். திருபரங்குன்றம் கிராமமுமில்லை; நகரமுமில்லை. கிராமத்தின் தனிமையும் நகரத்தின் வசதிகளும் இணைந்த இடம் அது. சுற்று வட்டாரத்தில் சில மில்களும் தொழிற்சாலைகளும், பள்ளிக்கூடங்களும், கல்லூரிகளும் இருந்த காரணத்தினால் வீட்டு நெருக்கடி இருக்கத்தான் செய்தது. மதுரை நகருக்குள் வாடகை கொடுக்க இயலாத மத்தியதரக் குடும்பங்களும், கூலிகளும், அமைதியான வாழ்வை முருகன் அருள் நிழலில் கழிக்க விரும்புபவர்களும் நெருங்கிக்கூடும் இடம் ஆகையால் அங்கும் வீட்டுப்பஞ்சம் அதிகமாகிவிட்டது. கிழக்குப் பக்கம் செம்மண் குன்றைத் தழுவினாற் போல் பிருமாண்டமாக உருவாகிக் கொண்டிருக்கும் பொறியியல் தொழிற் கல்லூரி திடீரென்று ஊரையே பெரிதாக்கி விட்டதுபோல் தோன்றுகிறது.
வீட்டுக்காக அப்போதே போய் நாலு தெருவில் சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வரலாமென்று தோன்றியது பூரணிக்கு. இரவானாலும் அதிக நேரமாகிவிடவில்லை. ஊரிலும் தெருக் களிலும் கலகலப்பு இருந்தது. நாலு இடத்தில் நாலு தெரிந்த மனிதர்களிடம் சொல்லி விட்டு வந்தால் காலியிருக்கிற வீடு களைப் பற்றி ஏதாவது துப்புக் கிடைக்கும். ஏழைக் குடும்பத்துப் பெண்களுக்கு வரன் கிடைப்பது போல வாடகைவிடும் இன்றைய சமுதாயத்தில் எளிதாகக் கிடைத்து விடாத ஒன்றாயிற்றே!
'அரசு வீட்டைப் பார்த்துக் கொள், மங்கைக்குத் தூக்கம் வந்தால் படுக்கையை விரித்துத் துரங்கச் செய், நான் கொஞ்சம் வெளியே போய்விட்டு வருகிறேன். ஒன்பது, ஒன்பதரை மணிக்குள் வந்து விடுவேன். கதவைத் தாழ்ப்போட்டுக் கொண்டு தூங்கிவிடாதே' என்று திருநாவுக்கரசிடம் சொல்லிக் கொண்டு புறப்பட்டாள் பூரணி.
பனி பரவத் தொடங்கியிருந்த அந்த முன்னிரவு நேரத்தில் மங்கிய நிலவொளியின் கீழே சந்நிதித் தெருவில் வார்த்தைகளால் சொல்லமுடியாத ஓர் அழகு தென்பட்டது. வரிசையாக இருபுறமும் வீடுகள், விளக்கு ஒளி தெரியும் ஜன்னல்கள், பூக்களின் பலவித வாசனை, சந்தனம், ஊதுவத்தி மணம், மனிதர் களின் குரல்கள், வானொலி இசை, வாயரட்டைப் பேச்சுகள்,
