344 கு று க் தொ ைகக்
கழி தேர்ந்து அசைஇய கருங் கால் வெண் குருகு அடைதரைத் தாழைக்குழிஇ பெருங்கடல் உடைதிரை ஒலியின் துஞ்சும் துறைவ! தொல் நிலை நெகிழ்ந்த வளையள், சங்குப் பசந்தனள்மன் என் தோழி - என்னெடும் இன் இணர்ப் புன்னேஅம் புகர் நிழல் பொன் வரி அலவன் ஆட்டிய ஞான்றே.
-அம்மூவன்
379 தோள் நெகிழ்வது ஏன்? தோழி?
காதலன் வந்து கிற்கிருன் சிறிது தொலைவிலே. அவனது காது கேட்கச் சொல்கிருள் :
“அலே மோதும் கடற்கரையிலே உள்ள சோலேயிலே முதன் முதலாக அவரைக் கண்டேன். காதல் கொண்டேன். அடைக் தேன் அணேத்தேன்; இன்புற்றேன். இன் மொழி கேட்டேன் கேட்ட செவிகள் வாளாயிருக்கின்றன. கண்ட கண்கள் வாளா யிருக்கின்றன. ஆனல் அணேந்த தோள் மாத்திரம் இப்படிச் சோர்ந்து போகின்றதே! ஏன் ?” இது ம்ற்று எவனே - தோழி! - முது நீர்ப் புணரி திளைக்கும் புள் இமிழ் கானல், இணர் வீழ் புன்னே எக்கர் நீழல், புணர்குறி வாய்த்த ஞான்றைக் கொண்கற் கண்டனமன், எம் கண்ணே ; அவன் சொல் கேட்டனமன் எம் செவியே ; மற்று - அவன் மணப்பின் மாண்கலம் எய்தி, தணப்பின் ஞெகிழ்ப, எம் தடமென் தோளே ?
-வெண்மணிப் பூதி
380. மறந்த நெஞ்சு
‘இன்று அவன் வரட்டும். சிரித்துப் பேசுகிறேனு பார். முகம் கொடுத்துப் பேசப் போவதில்லை. கடு கடுப்புடனிருக்கப்
