易强Q சடகோபன் செந்தமிழ் யாலே அப்போதே அப்படிச் செய்திலன். விரோதியான சம்சாரத்தில் ஏற்பட்ட அந்த ருசி இன்மை இவ்வளவும் வர நிலைநின்றபடி சொல்லுகின்றது. மல்லிகை கமழ்தென்றல் ஈரு மாலோ! வண்குறிஞ் சியிசை தவரு மாலோ: செல்கதிர் மாலையும் மயக்கு மாலோ! செக்கர்கன மேகங்கள் சிதைக்கு மரலோ! அல்லியந் தாமரைக் கண்ணன்னம்மான் ஆயர்கள் ஏறரியேறெம் மாயோன் புல்லிய முலைகளும் தோளும் கொண்டு புகலிடம் அறிகிலம் தமிய மாலோ! (கமழ் மணம்வீசும் சருதல் அறுத்தல்; தவரும் - துளைக்கின்ற; மயக்கும் மோகிக்கச் செய்யும்; செக்கர் - செந்நிறம்: அல்வி - மலர்ந்த, அரிஏறு. சிங்கஏறு: புல்லிய முன்பு அணைந்த தமியம் - பிரிந்து வருந்திக் கிடந்து தனிமைப் பட்டோம் ) என்பது முதல் பாசுரம். இதில் மாலைப் பொழுதில் தென்றல் முதலான பொருள்கள் தனித் தனியே தனக்கு நலிவை விளக்கும்படியைச் சொல்லிக் கதறுகின்றாள் ஓர் ஆய்ச்சி. மல்லிகை கமழ் தென்றல் ஈருமாலோ : எனக்கொரு துணையின்றியே தென்றலே தனியாய் நின்று நவியக் கூடும். அது மல்லிகை மணத்தையும் துணை கொண்டால் நலியும் விதம் சொல்லலாகுமோ? கூடியிருக்குங் காலத்து பரம போக்கியமாயிருந்து பரமானந்தத்தை விளைக்கும் பொருள்க ளெல்லாம் பிரிவுக் காலத்தில் துயரத்தை விளைக்கும் என்பது யாவரும் அறிந்ததே. - வண்குறிச்சி இசைதவரும் : குறிஞ்சி, மருள், காமரம், கந்தாரம் என்பவை பண்களின் பெயர்; தோடி, சாவேரி, பைரவி, சங்கராபரண்ம் என்று சங்கீதப் புலவர்கள் இராகங் களுக்குப் பெயர் வழங்குமாப்போலே வண்டு, குயில்
