________________
216 சமணமும் தமிழும் முருருடை மலரொடு வழிபட மூனிகளை சனியா வாவருசன திருவடி முறைமுறை யடைபவ சடைகுவ மரோனி யமருகே. காகிலம்பூம் பிண்டிக்கீழ் நான்முகனாய் வானிறைஞ்ச மாசதஞ்சேர் வாய்மொழியான் மாதவர்க்கு மல்லார்க்கும் தோல வெத்தரைத்தான் சேவடி சென் நடைத் தார்க்கு மாழயார் தீர்தலெமிது, (45) பண்கொண்ட வரிவண்ம்ே பொறிக்குயிலும் பயில்வான வின்கொண்ட சோசின் கீழ் விழுமியோர் பெருமானைச் கன்னறும் மனத்தாலும் மொழியாம் பயில்கார்கள் வின்களும் பேர்தா வார். வஞ்சிப்பா பார்பரவிய பரவரைத்தாய் கச்சவிளிய கதழொவியாய் மல்கிய தீண் மலர்வாய் நிறமல்கிய தேளினமுமாய், மொய்மலர் துவன்றிய தேம்பாய் மலடிணையை வைத்தவா மனனே. (47) முரன்து சென்று வட்டின அசத்த பிண்டி நீழலும் பாத்தசோ சாசேம் அரரை கீச்கு மன்னலே. (18) முருகழ்தா மல சமமாமேன் முடியிமையார் புடைசவே வருசினர தருமறைதல் வழிபிழையா மனமுடையார் இருவினை போய் விமுமுறிய வெதிரியகா தியையெறியா திருமலரா யருயின ராய் நிலவுவர்சோ தியினிடையே. (4) முழக்கு சலியானை மூரிக் கடற்படை முற்ரார் மன்னர் வழங்கு மிடமெல்லாச் தன் புகழே போக்கிய மைவேல் வின்ணன் செழுந் தண்பூம் பழரையுட் றெந்ததுகா அஞ்செய வெழுத்த சேதிசத் துன்னிருந்த கண்ணாடி விந்தண்பூ மலர்களால் வியர்துகா ரூச்தொழத் தொடச்சரின் நல்வினை தந்த ஓப்பா மாலகோ. (50)
