________________
320 சமணமும் தமிழும் சுரிதகம் அருளுடைய ஒருவரிற் பரவுதம் எக்கோன் இருளது நி2ரியொடு வலம்புரித் தடக்சை ஒருவனை வேண்ட இருமிதம் கொடுத்த சக்தி மால்வலாச் சிலம்பு சக்தி ஒற்தைச் செங்கோல் சச்சின் கொத்த வெண்குடை கிழத்தக எனவே. (13) இடையளவு அம்போதரங்க வாத்தாழிசைக் கலிப்பா தரவு பிறப்பென்னும் பிணிநீக்கப் பிரிவரிய வினைச்கடலே அதப்புக்னயே புனையாக மறாரைபோய்க் கரையேறி இறப்பிலயின் அன்புரிச் தால் செமச்செல்லா மரூனிகேயாய் மதவாளி ஒனிமழுங்ச மனேயவர்க்கும் முனையவர்க்கும் அறவாழி யவலுயரி பருள்செறியே பரு போய் தாழிக+ அருனெல்லா மாந்தடக்கி படி கீழலை யடைந்தோர்க்குப் பொகுசெல்லாம் வியக்கப் புகரில்லா வகையினால் இருளில்லா மனஞானம் இயம்பியதன் இயலாமோ, தில்லா சயமுதலாத் திருத்தியால் பாவைகளால் சோதில்லா அரும்பொருபோக் குறைவின்றி வதைத்ததற்பின் பேதில்லா வியற்காட்சி வருளிய தன் பெருமையோ, தலையில்லாப் பிறப்பிடைக்கன் தாசெல்லாம் உடனால புணையில்லா உயிர்கட்குப் பொருளில்லா அருளினால் இவேயில்கா சங்கொழுக்க மீசைத்ததரின் விறைமையோ, அராகம் அருள் புரி திருமொழி அமாகும் அசரும் மருள்வரு மனிதரும் மகிழ்வு இயம்பின. பேரெண் | பூமலர் இதைத்த பொழிலணி கொழுமல் (தமன சோதினை தமவர் விசும்பின் விஞ்சையர் பொழியும் மாமலர் மாரியை,
