224 சமணமும் தமிழும் பேரேன் மன் உயிர் காத்தலான் மரம்விட்ட அருளினோடு இன்னுயிர் உய்சென்ன இல்ல தமும் இயற்றினையே. புன்மைசால் ஆதரிக்கிப் புலவர்கள் தொழுதேத்தத் தொன்மைசால் குணத்தினல் துறவாசாய்த் தோற்றினையே. ஓடையெண் பீடுடைய இருக்கையைதின் பெருமையே பேசாதோ, வீடுடைய செதிமையைரின் மேனியே விளக்காதோ. ஒல்லாத வாய்மையையின் உறுபுகழோரையாதோ, சல்லாத அறிவரின் கட்டுரையே சாட்டாதேச. சிற்றேன் அறிவினால் அகவிலை. அன்பினால் சசைகவை. செறிவினால் சிதச்தனைச் செம்மையால் செழுங்க திச்சி. சாட்சியால் சடையிலை. கணக்கும் கதிர்ப்பினை. மாட்சியால் மகிழ்வினை, மணிவசைபோல் வடிவினை, அனவென் வலம்புரி சலதொருபால் வால்பனை நிமிர்ந்தொருபால் ஈவந்தரு கொடியொருபாவ் சலம்புணர் குணமொருபால் நீதறு திருவொருபால் திசழொளி மணியொருபால் போதிறு மலசொருபால் புணர்சல்சை யாநெருபால் ஐடியின் ஒளியொருபால் அழலெரி மதவொருபால் கடிய'முரசொருபால் முழங்குநீர்க் சடவொருபால் பொழிவோடு சயமொருபால் பொருவறு சனிபெருபால் எழிலுடை எசெருபரல் இனையரி மானொருபால், எனவாக்கு, சுரிதகம் இவைமுத வாசிய இலக்கணப் பொறிகினர் ஈலையில் காட்சி கல்லறத் தலைவரின் தொல்குணச் தொடர்த்தரின் றேத்து தும், பல்குணப் பெருசொறி யருளியெம் பிதவியைத் தொகதோர் வாம்மிகத் தருகுவை எனாளி பால்ஓம் பாமயின் அடியியே பணிதே. (56)
