து வல்லிக்கண்ணன் இக்க விதமாக எண்ணத் தொடங்கியது னேசிதம்பர శ్రుణ్ణి బిజీత్ த சுவதை அதுமுதல் அவருன் சில மாற்றங்கள் அரும்பலாயின. . ஐயா, பீச்சை!” என்று கை நீட்டி அருகே வந்து செஞ்சியவர்களுக்கு எதுவுமே கொடுக்க காட்டாள் அர்ை. இச்சை போட்டு, இவர்களுடைய சோம்பேறித்தனத்ன்ன் ஆதரிப்பது தப்பு என்றே அவர் மனம் பேகம். இப்போது அவர் பிச்சை கேட்டவர்களுக்கெல்லாம் கான்கன் தந்தார். ாைர், தான் இந்த ரோடைக் கடக்க வேண்டும், பக:ாயிருக்கு. என்ன்ை இட்டுக்கொண்டு அந்தப் பக்கம் விட்டு விடுங்களேன் என்று யாராவது தன்னாதவர்கள், கிழவிகள், அவரிடம் உதவி கோரியது உண்டு அப்போதெல் வாம், வேறே வேலையில்லையாக்கும் என்று முனகியபடி தடப்பதே அவர் சுபாவம், அல்லது. அந்தப் பேச்சு வேறு வாரை தோக்கியோ கூறப்பட்டதாக, தனது காதில் அது விழாதது போல், தன் பாட்டுக்கு முன்னேறுவார். இப்போது, ஏஏய், பார்த்துப் போ...வண்டி வருது... தில்லு தில்லு என்று எச்சரித்து, அவராகவே வலியப் போய் மற்றவர்களுக்கு உதவி செய்யலானார். முதியவர் கனையும் சிறு பிள்ளைகளையும் கையைப் பிடித்து மெதுவாக தடத்தி, அவர்கள் ரோடை பத்திரமாய் கடப்பதற்கு உதவினார். அவர்கள் முகம் மலர்ந்து நன்றி கூறியபோது அல்லது, தன்றி உணர்வை சொல்லால் புலப்படுத்தத் தெரியாதவர் களாய் முகமலர்ச்சியால் காட்டியபோது, அவருக்கும் சித்தோஷம் ஏற்பட்டது.
