210
சைவ இலக்கிய வரலாறு
இறைவன் எழுத்துக்கள் எல்லாவற்றிற்கும் முதலாகிய அகரவெழுத்தைப் போல், உலகிற்கு முதல்வகை[1] உள்ளான். உலகென்பது பாரும் விண்ணும் இடை நின்ற நீரும் தீயும் காற்றும் கலந்த மயக்கமாகும்[2] இறைவன் உலகத்தோடு ஒன்றாய் அத்ன் கூறுகளாகிய நிலமும் நீரும் நெருப்பு முதலிய எல்லாமாய் இருக்கின்றான் என்பதைப் படர்க்கையிலும்[3] முன்னிலையிலும்[4] வைத்து விரித்துக் கூறுகின்றார், உலகிடை வாழும் உயிர்களின் உடம்பின் கூறாகவும் இறைவன் ஒன்றுபட்டிருக்கின்றான் என்பதை,
"ஊனாய் உயிரானாய் உடலானாய்[5] " என்பது முதலியவற்றால் குறிக்கின்றார். இவ்வுலகுயிர்கட்கு இடமாகிய அண்டமும் அதற்கு அப்பாலும் எல்லாம் இறைவனில் அடக்கம் , அவன் " அண்டமதாயவன்"[6] இவ்வண்டங்களில் காலமும் ஞாயிறுமாகி[7] உயிர்கட்குவேண்டும் பெண் ஆண் என நிலவும் உடம்புமாகி [8] இறைவன் விளங்குகின்றான்.
அண்டமும் பிண்டமுமாகிய எல்லாவற்றிலும் கலந்து ஒன்றாய் நிற்பதோடு அண்டம் கடந்து அப்பாலும் வேறுபட்டுத் தனித்து விளங்குவதும் இறைவற்கு இயல்பு.[9] அந்நிலையில் இறைவன் காண்டற்கரியன்[10] ; முதல் காண்பரியான்[11] ஒன்னா அறிவொண்ணா மூர்த்தி.[12]
இவ்வண்ணம், உலகுயிர்களோடு ஒன்றாயும் வேறாயும் நின்று விளங்கும் இறைவன், பண்ணிடைத் தமிழும் பழத்தினிற் சுவையும் கண்ணிடைமணியும்[13] போல் உடனாகவும் இருந்து, எழுத்துக்கு உயிர் போல் இயக்கமும், பயிர்க்குப் புயல்போல் ஆக்கமும்[14] நல்குகின்றான்.
