143
நான் செல்லுகின்ற நீரோடையின் இரு மருங்கிலும் வாளெடுத்த போர் வீரர்களைப்போல நாணற்புற்கள் கரையில் முளைத்திருக்கின்றன.
இப்போது நான் மிகவும் களைத்து விட்டேன். ஒரு நாணற் புல்லின் அடியிலே நான் இளைப்பாறுகிறேன்.
அந்தப் புல்லின் தண்டின்மேல் ஒரு வானம்பாடி பாட ஆரம்பித்தது:
அதன் கண்டத்தில் ராஜசபையில் பாடுகின்ற வித்துவானின் குரல் இருந்தது!
அதன் கவிதையில் பாரதிதாசனின் புரட்சி யாப்பு இருந்தது.
அதன் தாளத்தில் பாரதியாரின் கும்மி இருந்தது. அதன் இசையலையில் தாயே உன்னுடைய தேனமுதத் தாலாட்டும் இருந்தது;
அந்த வானம்பாடி பாடிய பாட்டுதான் என்ன? *வீணையோடும் சுரமண்டலத்தோடும் மத்தளத்தோடும் நடனத்தோடும்-யாழோடும் தீங்குழலோடும்-ஒசையுள்ள இசைத் தாளங்களோடும் உரிமையைப் பாடிக்கொண்டு வாருங்கள்” என்ற பொருள்தான் அதன் பாட்டிலே ரீங்காரமிட்டது.
இந்த இசையின் கூர்மையால் எனதுள்ளம் பொத் தலானது. அதிலே அந்தக் கருத்துக்கள் குடித்தனம் செய்தன. மலைகளில் சந்தனத்தை-மேகத்தில் நீரைக்-கடலில் முத்தை-வானில் நிலவை-தேனில் சுவையை-வயலில் ஆட்டத்தை-புயலில் பேயாட்டத்தை-நெருப்பில் சூட்டை நிலவில் குளிர்ச்சியை உண்டாக்கி மகிழ்ந்து ஒய்வெடுக்கும் தாயே, உனது பேரில் எனது ஜீவன் தாலாட்டுப்பாடுகிறது. நீதி மன்றத்தில் நின்று அநீதியைக் கண்டிக்கிறவளே. பள்ளியிலே இருந்து புதுப்பாடத்தைச் சொல்லிக் கொடுப்
