2复6 தமிழ் பயிற்றும் முறை
அளிக்கும். சொல்லும்பொழுது அடிக்கடிப் புத்தகங்களைப் பார்க்கும் பழக்கத்தைத் தவிர்க்கவேண்டும். ஒவ்வொரு கதையிலும் சிறப்பாகப் பயன்படுத்தவேண்டிய சொற்களையும் சொற்ருெடர்களையும் தெரிந்து கையாளவேண்டும். ஏற்ற இடங்களில், இயல்பான குரலில், எடுத்தும் படுத்தும் நலிந்தும் கதைப்போக்கு அமையவேண்டும் ; கதையிலுள்ள நிகழ்ச்சிகள் ஒரு நாடகம்போல் குழந்தைகளின் மனக்கண்முன் தோன்றும்படி சொல்லவேண்டும். சாதா ரணக் காட்சிகளை வருணிக்கும்பொழுது நிதானமாகச் செல்லவேண்டும். அருமையான கட்டங்கள், துணிகரச் செயல்கள், திடுக்கிடும் நிகழ்ச்சிகள் ஆகியவற்றைச் சொல்லும்பொழுது மிகுந்த உற்சாகத்துடனும் அபிநயத்துடனும் இடத்திற்கேற்ற தொனியுடனும் உரைக்கவேண்டும் ; கதை சொல்லுதல் சொற்பொழிவுபோல் இருக்கக்கூடாது. கீழ் வகுப்புக்களில் குழந்தைகள் அறிந்த மொழிநடையில் கதையைக் கூறுதல் அவசியம். கதை சொல்லும்பொழுதே கதையின் நீதி வெளிப்படவேண்டுமேயன்றி, அதைத் தனியாக வெளிப்படையாக எடுத்துக்காட்டி வற்புறுத்தக் கூடாது. நகைச்சுவைகளைக் கூறும்பொழுது மாணுக்கர்கட்கு நன்கு துய்க்கும் வாய்ப்புக்களே அளிக்கவேண்டும் , அதற்கு ஆசிரியரும் நகைச்சுவைகளேத் துய்ப்போராக இருந்தால் மிகவும் நலம். கதைகளைச் சொல்லக் கேட்போர்களிடம் பல கதைகளைப் படிக்கவேண்டும் என்ற ஆர்வம் எழுப்பப்பெற்ருல் அதுவே கதை சொல்லும் ஆசிரியரின் வெற்றியாகும்.
கதைகளின் வகைகள் : கதைகளில் பலவகைகள் உள. இயற்கைக் கதைகள், நகைச்சுவையுள்ள வேடிக்கைக் கதைகள், மோகினிக் கதைகள், வரலாற்றுக் கதைகள், புராணக் கதைகள் ஆகிய கதைகள் அவற்றுள் சிலவகை. அவை ஒவ்வொன்றைப்பற்றியும் ஆசிரியர்கள் ஓரளவு அறிந்திருத்தல் அவசியம்.
இயற்கைக் கதைகள் ; இக் கதைகளைப் பெரும்பாலும் ஆசிரியர்கள் நன்கு அறிவர். மானிட வாழ்க்கையைத்
