மோசமான அரிசிச் சோற்றுடன் கொஞ்சம் உப்பு மட்டுமே தருவார்களாம்.
ஓரிடத்தில் கோயில் மணிபோல் கட்டிவிடப்பட்டிருந்த உலோகப் பொருளைப் போய்ப் பார்த்தோம்.
க்வாய் நதியின் அடியில் புதைந்து கிடந்த ஒரு வெடி குண்டை மீனவர்கள் கண்டெடுத்ததாகவும், பின்னர் அது பாதியாக வெட்டப்பட்டு ஒருபாதி இங்கேயும் இன்னொரு பாதி வாங்யாய் ஆலயத்துக்கும் நன்கொடையாக வழங்கப்பட்டதாகக் குறிப்பு கூறுகிறது.
மியூசியத்தைப் பார்த்துவிட்டு வெளியே வந்தபோது ‘ஃபர்கிவ், பட் டோண்ட் ஃபர்கெட்’ என்று ஒரு வாசகம் வாயிலில் பொறிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த வாசகத்தை என்னால் முழுமையாக ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை.
“மறப்போம், மன்னிப்போம்” என்று அண்ணா கூறிய வாசகம் இதைக் காட்டிலும் உயர்வானதல்லவா, பொருள் செறிந்ததல்லவா - என்று எண்ணிக் கொண்டேன்.
“இன்னும் ஒன்றரை மணி நேரத்தில் பாங்காக் போய்ச் சேர்ந்து விடலாம்” என்றார் டிரைவர். உடலில் சோர்வையும், உள்ளத்தில் சோகத்தையும் சுமந்துகொண்டிருந்த எங்களுக்கு தாகம் நாக்கை வறட்டியது. “தாய்லாந்தில் ஆரஞ்சு ஜூஸ் தேனாய் இனிக்குமே! எங்காவது ஜூஸ் சாப்பிடலாமா?” என்று கேட்டேன். எங்கள் கார் பழக்கடை ஒன்றின் முன் போய் நின்றது. தாய்லாந்தில் விளையும் அத்தனை பழரகங்களையும் கொலு வைத்தாற்போல் இருந்தது அந்தக் கடை.
அந்தப் பழங்களைப் போலவே பளிச்சென்று காணப்பட்ட இளம் பெண் ஒருத்தி சிரித்த முகத்துடன் இருகரம் கூப்பி எங்களை வரவேற்றாள்.
நம்மூர் சினிமா டைரக்டர்கள் கண்ணில் பட்டிருந்தால் இந்நேரம் குஷ்பு இரண்டாம் இடத்துக்குப் போயிருப்பார்!
அந்தப் பெண் இனிமையாய் இங்கிலீஷ் பேசினாள். குரலில் குளுமை வீசியது. படிக்கும் நேரம் போக வியாபாரத்தைக் கவனிப்பதாய்ச் சொன்னாள். இளநீர்க் காய்களை லாகவமாய்ச் சீவி, ஸ்ட்ரா போட்டுக் கொடுத்தாள். ஒவ்வொருவரும் இரண்டு இளநீர் சாப்பிட்டோம். பை நிறையப் பழங்கள் வேறு
26
