456
திருக்குறள்
புருஷர்களுக்குப் பிரிவென்கிற தொன்றுண்டு. அது பரத்தையரைச் சேருகிறதும், அதையறிந்து பெண்சாதி பிணங்கி நிற்கிறதும், தன்மேலே தப்பில்லை யென்று சொல்லி அப்பிணக்கைத் தீர்க்கிறதும், பிற்பாடு இரண்டுபேரும் சம்மதித்துப் புணர்கிறதும் என இவை முன்மணந்தவர்கள் பெற்றபலன்: அப்பயன் இருதலைப்புள்[1]ளின் ஓருயிராய உழுவலன்புடைய[2] எமக்கு வேண்டா என அம்மணந்தெய்தலை இகழ்ந்து கூறியவாறு. ௯
1110. அறிதோ றறியாமை கண்டற்றாற் காமஞ்
செறிதோறும் சேயிழை மாட்டு
என்பது புணர்ந்துடன் போகிறவன்[3] தன்னுள்ளே சொ நூல்களாலும் நல்ல அறிவினாலும் பொருள்களை அறிய அறிய முந்தின அறிவில்லாமை கண்டாற்போலச் சிவந்த இழையினை யுடையாளை இடைவிடாது செறியச் செறியக் காதல் அவளிடத்திலே காணப்படுகின்றது என்றவாறு.
களவிற் புணர்ச்சியில் அநேக இடையூறுகளால்[4] எய்தப் பெறாமல் ஆசையுற்றவன் இதுபொழுது இடைவிடாமற் புணர்ந்த மகிழ்ச்சியினாலே அளவில்லாத ஆசையுண்டாயிற் றென்பதாம். இப்புணர்ச்சி மகிழ்தல் தலைமகளுக்கு முண்டானாலும் அவளிடத்திலே குறிப்பாலாகிற தல்லாமல் வசனத்தாலே ஆகிறதில்லை. ௰
ஆக அதிகாரம் ள௰க்குக் குறள் சதள௰
இப்பால் 112. நலம் புனைந்துரைத்தல்
என்பது, தலைமகன் தலைமகள் நலத்தைப் புனைந்து சொல்லுகிறது.