ஜைன உரை
461
1123. கருமணியிற் பாவாய்நீ போதாயாம் வீழுந்
திருநுதற் கில்லை யிடம்
என்பது, இடந்தலைப்பாட்டின் கண் தலைமகள் நீங்கினபோது சொல்லியது:
என் கண்ணிலே கருப்பு விழியிலே யிருக்கிற பாவாய்! நீ அவ்விடத்தை விட்டு அப்பாலே போ; நீ போகாவிட்டால், என்னாலே வாஞ்சிக்கப்பட்ட நல்ல முகத்தையுடையவளுக்கு இருக்க இடமில்லை என்றவாறு.
நான் இந்த ஸ்திரீயைக் காணாவிட்டாலும், இவள் என் கண்ணுக்குள்ளே யிருக்கிற தல்லாமல் அப்பாற் போகிறதில்லை; ஆனபடியினாலே உன்னுடனே கூடியிருக்க இடமில்லை: நின்னைப் பார்க்கிலும் நல்லவளான படியினாலே நீ அவளுக்கு அந்த இடத்தைக் கொடுத்து அப்பாலே போவாய் என்பதாம். ௩
1124. வாழ்த லுயிர்க்கன்ன ளாயிழை சாதல்
அதற்கன்ன ணீங்கு மிடத்து
என்பது, பகற்குறிக்கண் புணர்ந்து நீங்குவான் சொல்லியது:
தெரிந்த இழையினை யுடைய இவள் எனக்குப் புணருமிடத்து உயிருக்கு உடம்போடு கூடி வாழ்கிறதோ டொக்கும்; இவள் பிரிந்த போது உயிர் உடம்பை விட்டு நீங்கிச் சாகிறதோ டொக்கும் என்றவாறு. ௪
1125. உள்ளுவன் மன்யான் மறப்பின் மறப்பறியேன்
ஒள்ளமர்க் கண்ணாள் குணம்
என்பது, ஒருவழித் தணந்து வந்த தலைமகன் பிரிந்த போது எம்மையும் நினைத்து அறிவையோ என்ற தோழிக்குச் சொல்லியது:
நல்ல சண்டையைப் பண்ணுங் கண்ணையுடையாள் குணங்களை யான் மறந்தேனாயின் நினைப்பேன்: ஒரு க்ஷணமாகிலும் மறந்தறியேன்; ஆனபடியினாலே நினைக்கிறதையும் அறியேன் என்றவாறு.