23 அன்றைய வேலைகளே முடித்துக்கொண்டு, சோம் பல் முறித்தவண்ணம் எழுந்த சிருஷ்டி தேவனின் பார்வை சூன்யமாகக் காட்சியளித்த பதும பீடத்தில் பாய்ந்து தாவியது. நிலவுக்கு ஓர் வனப்பு தரும் சக் திரிகை ராணியென நின்ற சரஸ்வதியைக் கண்டதும் பிரமன் கண்களில் மின் ஒளியும், உதட்டில் குறுககை ஆயும் கேளிக்தன, தன்னே கோக்கி நடந்து வந்த தேவன் மீது கண் ஆ& வி. ஸ்வாமி, இன்று கிலவு ரொம்ப அற்புத இருக்கிறது, இல்லையா? என்ற சொற்களால் வழக்கமான கிலவுதான் ப்ரியே. உன் உள்ளத் திலேதான். சி ரு ஷ் டி தே வ ன் முடிக்கவில்லை. குறுக்கிட்டாள்; இருக்கட்டுமே இ .ே த இக்கிலவின் ஸ்பர்சத்தால் கொங்தளித்து எத்தனே இதயசாகரங்கள் கவிதை அலை வீசுகின்ற مة تنم ఙ్ఞా 释 岔 平安到 ఫి Eள் - to உணர்ச்சி கிளுகிளுக்கும் உருவங்களான జ్ఙః శ్రీt கலைஞர்களும. கேலியாகச் சிரித்தார் ப்ரம்மா, கனன்று நோக் கின வாணியின் விழிகள் ஏனும்? என்று கேள்விக் குறி வரைந்தது. மனித மனங்களே அலேக்கழிக்கும் க த ல் உணர்ச்சிகளே மோதவிட்டு, அமரகாவியம் பின்ன கவி கனவு காண்பதற்கு எழுச்சி தரும் கேரம். சக்திரனின் அமுத ஒளி.... 'ப்ரியே, இதே அம்புலி சோகத்தையும், வேதனே யையும் எழுப்பும் என்பதை ஏன் மறந்துவிட்டாய்? من بني "بر என்று கேட்டார் சிருஷ்டிதேவன். க ல | வ ல் லி அலுத்துக்கொண்டாள். கல்ல : r: #4 கனுேபாவம் இன் பத்துடன் துன்பத்தையும் சேர்த்
