இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்படவில்லை
பூவை எஸ். ஆறு முகம் } 6.3
செண்பகம் வீரிட்டாள்.
- ஆத் தாளே! மிருகமாக இருந்த இந்தப் பாவியை ஒரு சமுதா. மனுசனாகவும் பாரத மண்ணின், மகனாகவும் நல்ல படியாக ஆக்கிப் போட்டுப்புட் டு, நீ ஊருக்கு ஒ சந்த தேவதையாக ஆகிப்பூட்டியே, அன்னம்!’ - வீர மணி கதறினான்.
விதிக்கு மட்டிலும் அழவே தெரியாதோ?
என்ன அதிசயம்! மூடிக் கிடந்த அன்னக் கிளியின் கண்களினின்றும் கண் ணிர்த் துளிகள் மாயமாய் கசி கின்றன!-கண்ணிரைப் பாசத்திற்கும் நேசத்திற்கும் சமபங் கிட்டு ஆத்ம நிவேதனம் செய் திருப்பாளோ?
அங்கே மகாத்மா ! இங்கே பேரறிஞர்!
மறுகணம்-கந்தசாமி பாசத்தின் வெறியோடு விதியைச் சாடியவனாகக் கேணியை நோக் கி. ஒடினான்.
செண்பகமும் தொடர்ந்தாள். வீரமணியும் நிற்க வில்லை.
திடீரென்று மாயச்சிரிப்பொன்று கேட்டது! அவர்கள் மந்திரத்தால் கட்டுண்டவர் களைப் போன்று அப்படியே நின்றார்கள். என்ன ஆச்சர்யம்: அங்கே அன்னக் கிளி விதியாகச் சிரித்தவாறு நின் றாள்! வித்து விளையாட்டா?
‘தங்கச்சிக் குட்டியோ!’
‘அம் ம ன மகளே!'
