பக்கம்:பத்தினிப் பெண் வேண்டும்.pdf/46

விக்கிமூலம் இலிருந்து
இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்படவில்லை

| | பகுதி: ஏழு சரவணப் பூங்தொட்டில்! | | விடிந்ததும், செந்தில் காயகத்துக்காக வெந்நீர் தயாராகக் காத்திருந்தது. குளித்தார். நீறு தரித்தார். பூசனேக் கூடத்தில் என்றுமில்லாத பயபக்தியுடன் அவர் பிரவேசித்தார். இடுப்பு வேஷ்டியும் ஜரிகைத் துண்டுமாக இருந்தார். தியானத்தில் அமர்ந்தார். நெஞ்சில் நினைவும், கினேவில் நெஞ்சுமாக, ஒன்றுகூடிய உள்ளப் பக்குவத்துக்கு அடிகோல முனைந்திட்ட ஒர் எத்தனப் பான்மையுடன் அவர் கைகள் இரண்டையும் கூப்பித் தொழு தார். விழிகள் இனேந்தன. மனத்தில் சலனம் கழிய நேரம் அதிகமாகத் தேவைப்பட்டது. கார்த்திகை மைந்தனின் காமா வளியை உச்சரித்தார். உச்சியில், கபாலத்தில் உதயமாகத் தொடங்கிய ஒருவகைச் சாந்தி பையப் பைய இதயத்தைச் சூழ்ந்தது. ‘என்னைத் தன்யனுக்கு. என் பாவங்களைக் கழுவு. என் யாமினியை ரட்சித் தருள், மறை நாயகனே !' என்று எலும்பு உருக வேண்டி, கண்கள் வலிக்க அழுது, கெஞ்சு பட படக்கப் புலம்பினர். துள்ளி வந்த வேல் ஒன்று அவரது நெஞ்சிடைப் பாய்ந்த தாக அவரது உள்ளுணர்வு சொன்னது. அவருடைய உடம் பெங்கும் ரோமாஞ்சலி கிளர்ந்தெழுந்தது. இமையிர்களில்