350 பாஞ்சாலங்குறிச்சி வீர சரித்திரம் கிலை பலவகையிலும் அவலமாப் கின்ற ஒ. பிரித்து பட்ட தம்பி யை கினேக் பெருங் காமடைந்தார். இக் பவலுக்கு எ ன் ன சேர்ந்ததோ? என்று உணம் மிக உனக்தார். அங்கேயே மூண்டு பொருது தம்பியை மீண்டு வரும்படி செப்யாமலும் அல்லது மாண்டு போகாமலும் ஈண்டு சக்திருப்பது இழிவே ன் று எண்ணி வருக்கினர். அழிதான்கள் அவலங்களாப் எழுந்தன. கவலைகள் விக்கத்தன. அவல கிலைகளில் அலமந்து உழக்தார். சி ன் ன .ெ ம் மு. வ ந் த து இவர் மலேயில் மறைத்திருக்கும் உளவு கிலே கெரித்து சின்ன பொம்மு என்பவர் அங்கே வன்தார். இவரைக் கண்டனர். கிலேமை லய சோக்கி கெஞ்சுருகி அழுகசரி கல்லமை அரசு போபதே! என்று தவித்து மறுகினர். அவரைத் தேற்றி விருத்தி யாவும் விசா சித்தார். கிகழ்க்கதை அவர் நெகிழ்க் உரைத்தார். ம் பி இறந்த பட்டான் அன்று கேட்டதும் இவர் ஆ! சன்று அலறி உள்ளம் இடித்து உயிர் பதைத் து அழு கார் பாதும் அஞ்சாக நெஞ்சரான இவர் கம்பியை கி. து கவித் து அழுத் து சொல்ல முடியாக சோகமாப் எல்லே மீ. கின்றது. சகோதர வாஞ்சை கொடிய ஒகரமாப் உயிரைச் சூறையாடி உயரைக் காங்க மாட்டாமல் அடிக்அப் புலம்பினுள்.சேகங்கள் வேகமாகீன்டன. உ ரு கி. அ. மு. த து தம்பி மாண்டினன் எனுமொழி செவியினில் விழுமுன் வெம்பு கண்னர்ே விரிகில விழுந்தது; விழுந்து அதும்பி பட்டதோர் துடிப்பெனத் துடித்தவன் பதைத்தான்; கம்பி பட்டதை காவில்ை நவில் திங் கெவளுே? [1] அடித்து கின்றவன் துணிந்துபோய்ப் பகைவரை இன்னே முடித்தும் என்றெழும்: முடிவினில் முடிந்ததை முன்னும்; மடித்து வாயிதழ் கடித்திடும்; மருவிய பழியை அடுத்தடுத் தகத் தழலெழக் கருதிவின் றயரும். (2) கெண்டி ரைப்பெருங் கடலெனத் தெவ்வர்கள் திரண்டு மண்டி கின்றமரி புரியினும் மறலிவங் துயிரை உண்டு போவலென் துருப்பினும் உளங் கலங்காத திண்டிறற் பெருஞ் சேவகன் ஆவலித் கழுதான். (3)
