3.54 பாஞ்சாலங்குறிச்சி வீர சரித்திரம் கரியூர்க் து பரிபூர்ந்து காவலர்கள் புடைசூழ அரியேறென் றிருந்தகான் அரசிழந்து பழியூர்த்து கரியாதி யிடைசூழ கண்ணனியிங்கே நைக் துள்ளேன் எரியேறு விேனேயின் இயல்பிருந்த வாறென்னே! (3 என்னேயின் வுலகங்கல என மிகவும் வெறுத்திகழ்த்து கன்னேய முடினங்கே கண்ணினவன் தாைகோக்கித் அதுன்னுகொலேப் பழி ரேத் தொல்க சிப் பதியடைந்து மன்னுகங்கை யாடிவர மனக் துணிக்கேன் ஆதலி ைல்: (4 உன்னுடைய ஊர்க்குநீ யுடனெழுந்து போய் வாழ் ; என்னுடைய கிலேவொன்.அம் யார்க்குமே இயம்பற் , மன்னுடைய மரபுடையேன் மாதவம்போய்க் செய்கின்றேன்; மின்னுடைய வேலனருள் மேவுமென விடைகெடுத்தா ன் (வீரபாண்டியம்) ஊமைத் திசையினுடை. து.க. கிலே கனடிக உன்னக் கொ திப்பு கண்யும் உரைகன் தேசம் கண்டு உளம் வருக் ேெரும் கம்பி இமக்கபின்பு எல்லாம் ஒன்பங்காைப் கொடர்ந்த கோன்றின. க சி ைய கி னே ங் த து உயிரை வெ.அத்து கின்ற இர்ை உலகக்கை வெடிக் கத் தென்திசை நோக்காமல் டைதிசை சோக்கிக் கா.ே பதிக்குப் TTTT TTTTT T TTT T TTT T TT TTTS TMM TTTTTT உரிமையாளரிடம் உ ை க் க ச அவரும் உடன் வருவதாக TTT TTTTTS TTTT TTTTT TTTTTS TTT TTTTT TTT கூறிஞர். 'இனி என்குேடு யாரேனும் கே டர்ன் பெரிய இன்னலாம்; தனிடே கான் கான் போகவேண்டும்; எனக்கு ஆறுமுகத்தெய்வம் இணையுண்டு; வேருெரு ஆணை வேண்டியதே யில்லை; எனது கிலேமையை பாரிடமும் சொல்லவேண்டாம்; நீங்கள் போயருளுண்கள் ’’ என இவ்வாறு உரிகையோடு தேற்றி அவரைப் போக்கிவிட்டு இவர் காசியை நோக்கி கடத்து போயி ர்ை. பல கலங்களிலும் ம க் து உலக கிலேகண் ஒர்க் து உணர்ந்து முடிவில் காசி சக ைஅடைக்கார். ஈசனுடைய இனிய கிலேயமா ப்த் கேசமிகுத்திருக்க அக்கக் இவ்வி. பதியைக் கண்டதும் உள்ளக் கவ ைபெல்லாம் ஒழிக் இவர் உவகை மீக்கூர்ந்தார். பரமனை கினைந்து உரிமையுடன் உருகித்தொழுதார்.
