(10) நீ இடிப்பர். மரத்திால் அடித்து உரப்புவர். ஒறுக்குவர், தெழிப்பர். தீ விழில்பர் என்றெல்லாம் குறிப்பிடுகிறார் கம்பர். ாைன் மீ இராமர் தனது ககையை ஏவினான். வாலி சோர்ந்து வீழ்த்தார். தன் மீது பாய்ந்திருந்த அம்பை இழுத்தப் படித்து அது யாருடைய எச்ச பார்த்தான். அதில், "மும்மைச் சால் உலகுக்கெல்லாம் மூலமந்திரத்தை, முற்றம் தம்மையே தமர்க்கு நல்கும் தனில் பெரும் பதத்தைத் , தானே. அம்மையே எழுமை நோய்க்கும் மருத்தினை, இராமல் என்றம் செம்மை சேர் நாமம் தன்வைக் கக்களில் தெரியக் கண்டார் . எச்சம் சொற்கள் கம்பன் கவிதையில் வெளிப்படுகின்றன. இந்த சொற்கள் எல்லாம் ஆழ்த்த தத்துவ ஞானக் கருத்துக்கள் பொதிந்தவைகளாக உள்ளதைக் கால்கிறோம். இச்சம், இல்லறம் துறந்த நம்பி, வில்லறத் துறந்த விரல், வேத - ல் சொல்லறம் திறந்திலாத குரியத் மரபு, நல்லறம் துறந்தது. வெள்.கி. மகுடம் சாய்க்கும், வெடிப்டசிரிக்கும், இறை திறம்பிகல், இழிந்து னோர் இயற்கை, முறை கிண்ம்பின்ை. மறைதிறம் பாத வாய்மை, மது வில் சொல்ம் துறை திறம்பாமல் காக்கத் தோன்றினால் , வாய்மையும் மரபும் காத்து மல் உயிர் துறத்த அறினன், தாய்மையும் அன்றி, நட்பும் தருமமும் தழுவி நின்றாம். எச்சம், இச்சம், குலம், கல்வி, கொற்றம் உற்று நின்ற நல்ல நலம், புவனம் , நாயகம், வலம், உலகம் தாங்கும் வண்மை, ஃமை, கோவியல் தருமம் (அரச நீதி - ஆட்சி அறம்) ஒலி கடல் உலகம் கலிப காலம், ஒழுக்கம், வி. ப்பம், நாட்டொரு கருமம், காட்டொரு கருமம், ஆல்மைத் துறை , தொண்மையில் நeேr ல், மருமத்து எய்தல், வீரம், விகி, மெய்ம்மையின் வாரம். பாரம். பகை, அறம் காக்கின்ற பெருமை. ல் இயற்கை. மக் அறவேலி, வீரம் பன. கல்வியின் மெய்ந்நெறி, மறம் திறம்பல், . . . . . 1 م . . . .
