இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்படவில்லை
பூக்காடு
துரப்மை மிகும் வெண்மை பு.ைடச் செவிலி யர்கள்
சுறுசுறுப் பாய் ஒய்வின்றி ஒடி ஒடித்
தாய்மை நலத் தவழ்கின்ற நகைமு கத்தில்
சங்கடமோ அ ருவெறுப்யோ காட்டி டாமல்,
நோய் முதலே நன்கறிந்து மருந்து தந்து,
நோயாளர் துயர்குறைய இனிது பேசும்
வாய் .ைமதனைச் சுந்த ரிதான் நகளுங் கண்டு
வாழ்க்கையிலே முதன்முறையாய் க் கண்ணிரி விட்டான்:
நெற்றியிலே வெம்மையுடன் துளிகள் விழ,
திமிர்ந்து பார்த்த முத்துவேலன் கரத்தைப் பற்றிக்,
- குற்றமெல்லாம் பொருத்தருள்வி.ர், அத்தான்! நீங்கள்
குணக்குன்றம்! நான்கொடிய பள்ளத் தாக்கு !
சற்று.மினி உமைப்பிரிய மாட்டேன்! இந்தச்
சமுதாயம் வாழ்வதெனில் சேர்த்தே சாவோம்!
உற்றதுயர் ஒழித்ததத் தான், உயர்வோம்!' என்ருள்:
உலகத்தை வென்றுவிட்டேன்!’ என்றெ குழந்தான்.
