திருத்தில்லை அருளிச் செயல்கள் 239
படாது சிறிது புலப்பட்டுத் தோன்றுமாறு போன்று, இறைவன் அடிகளுக்குச் சிறிதளவே தோன்றி அருள் செய்து மறைந்ததைக் குறிப்பிடுகின்றார்.
விறகில் தீயினன் பாலிற் படுநெய்போல் மறைய நின்றுளன் மாமணிச் சோதியான் (5-90:10)
எனவரும் அப்பர் பெருமானின் அமுதத் திருமொழி ஈண்டு ஒப்பு நோக்கி மகிழ்வதற்குரியது.
அடிகள் அம்பலக் கூத்தனை நோக்கி,
இரங்கு நமக்கம் பலக்கூத்தன்
என்றென் றேமாந் திருப்பேனை
அருங்கற் பனைகற் பித்தாண்டாய்
ஆள்வா ரிலிமா டாவேனோ (7)
(என்றென்று - பலகாலும் எண்ணி; அருங்கற்பனை - இல்லாத கற்பனை; ஆள்வார் இலி மாடு - உடையவன் அற்ற ஊர் மாடு)
என்று அன்பினால் வேண்டுவதாக அமைந்தது இத்திருப் பாடல். இதன் கண் அருங்கற்பனை என்றது, யாவராலும் முயன்று பெறுவதற்கு அரியதாய், இறைவனே பெருந்துறையில் குருவாக எழுந்தருளிக் கற்பித்தருளிய சிவஞான உபதேசத்தினை. ஆள்வாரிலி மாடு - மேய்ப்பாரில்லாத ஊர்க்காளை. கண் கெட்ட, ஊர் ஏறாய் இங்கு உழல் வேனோ (திருச்சதகம்-53) என்று முன்னரும் கூறியுள்ளமை ஈண்டு நினைத்தல் தகும்.
சிரிப்பார் களிப்பார் தேனிப்பர் (9), ‘நல்கா தொழியான் (10) என்ற முதற் குறிப்புடைய இறுதிப் பாடல்கள் சிவஞானிகளாகிய அடியார்களது அநுபவத்தை இனிது விளக்குவன. சிரித்தல்-உள்குவார் உள்கிற்றெலாம் உடனிருந்தறிதி' என இறைவனது முற்றுணர்வினையும்,
