44
வளர்ப்பு மகள்
செல்லம்மா நாத்தனாரிடம் மீண்டும் மன்றாடிப் பார்க்கலாமா என்று யோசித்தாள். அது வீண் என்பதுபோல், பார்வதி, "தராதரம் தெரியாத பய பிள்ளைகளை... வீட்டுக்குள் சேர்க்கிறதே தப்பு... ஊர்ல சோறு தண்ணி கிடைக்காம... திரிஞ்ச... இந்த மாடசாமிப்பயல்... சாப்பிட்ட தட்டை கழுவாம போயிட்டான். வரட்டும். ஊருக்கே அவனை அடிச்சி விரட்டுனாத்தான் பன்னாட பயமவனுக்கு புத்தி வரும். ஒவ்வொருத்தரையும் வைக்க வேண்டிய இடத்துல வைக்கனுமுன்னு சொல்றது சரிதான்..." என்று தன்பாட்டுக்குள் புலம்பினாள்.
அவளின் பரிபாஷை செல்லம்மாவுக்குப் புரிந்துவிட்டது. 'கல்யாணத்துக்காவது என்னை கூப்பிடுவியாம்மா.. என்று சொல்லிக்கொண்டே, அதற்குக் காரணமான பதில் வருமுன்னே, செல்லம்மா சமையலறையை விட்டு வெளியே வந்தாள்.
மல்லிகா, சமையலறைக்கு வெளியே அதிர்ச்சியோடு நின்று கொண்டிருந்தாள். கண்கள் மட்டுமில்லாமல், முகமே அழுது கொண்டிருப்பது போன்ற தோற்றம்.
அம்மா, மகளை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள். செவ்வாழை நிறத்தில், சிவந்திப்பூ நிறத்தில், அளவெடுத்து வார்த்தெடுத்த சிலைபோல் விளங்கிய மேனியையும், ஆடாத வண்டுபோல் இருந்த கண்களையும், அசைகின்ற சங்கு போன்ற கழுத்தையும், முன் நெற்றி சுருங்க, முழுமேனி சுவரில் சாய, நின்ற மகளை அழாமல் அழுதுகொண்டே பருகினாள். அவளருகே, உடம்பெல்லாம் பச்சை குத்தி, உடலெல்லாம் பட்டைபோல், படைபடையாய் அடுக்கடுக்கான தோலோடு அருவருப்பான உருவத்தோடு, ஆடி இளைத்த பருவத்தோடு, ஆட நினைக்கும் கர்வத்தோடு உள்ள ராமனைப் பக்கத்தில் நிறுத்திப் பார்த்தாள். செல்லம்மாவால் அங்கே நிற்க முடியவில்லை. அழ முடியாமல் அழுதாள். ஓட முடியாமல் ஓடினாள்.
மல்லிகா, இப்போது இதுவரையில் உதாசீனம் செய்யப்பட்ட செல்லம்மாவை, 'போகிறாளே' என்பதுபோல் பார்த்தாள். காய்ந்து, உலர்ந்து, தேய்ந்துபோன சுரைக்காய் போல உள்ள அவள் மார்பில்தான், தான் பால் அருந்தியிருக்க வேண்டும். இனிமேல் கிழிய முடியாது என்பதுபோல் கிழிந்துபோன புடவைகொண்ட அவள் மடியில்தான், தான் புரண்டிருக்க வேண்டும். வயிறெரிந்து ஓடும் அவள் வயிற்றில்தான். தான் ஜனித்திருக்க வேண்டும் என்ற சாதாரண உண்மை. இப்போது பேருண்மையாக, முதல் தடவையாக "அம்மா... அம்மா..." என்று லேசாகக் கேட்குமளவிற்குப் பேசினாள்.
