________________
22-வது கதை தீவினையச்சம் 119 ஈத குட ததை நீரிலிட்டுதகணணீர் முகசுகப் பு:தா தி காலை பில ஆகாயததே அதிரூபலாவண்யமுள்ள கக்கருவனொரு வன சொன மூன அவன நிழல ரே நிலையில தோன்றி யது தோனறியதும் முனிவர் பத்தினி “ஓ! இத்தகைய சுதேசா வாயந்த புருஷனொருவலும உளனோ! என றெண்ணினாள பினபு தடதசையெடுத்து இடுப்பில லைததிககொளளப பனமுறை முயன்றும் கு... மோ நீர நிலையிலிருந்து எடுககககூடாது போயிற்று, என செய் Mr M அதோ' நாம் அன்னிய பஷன அழகைக் குறிதது ான தில சிந்தித்ததனாலல்லவா இப்பாடை எடு ககக கூடவில்லை நமது தியோ தீர்தததுகொண்டு சீககி ரமே வா வன ரனர, காலதாட்தமாயின என்ன கதி கிடைக குமோ தெரியவில்லை என்று பலவாறு வருசதி அக குட கதை எடுகக எடுசுக அது வரவேயில்லை ஒரு முகூர்தத காலஞ்சென்ற பின்னா குடமும் தூக்கமுடி தது உடனே அதிவேகமாய் படாது மனை வதது சோக தாள சோகத மென? மூளிவா எதிர பாாததபடி காலத தில அபிஷேகத்திறகுக தீர்த்தம வரவிலலை காமத்த தின காரண யாதென" முனிலா கேட்க, என சொல வாள ? ஒன்றுஞ சொலலமுடியாது உனாவின்றி சீன நாௗ'எனறே சொல்லவேண்டுய முனிவருக்கோ கோபம் பிறகு துவிட்டது. முககாலமும் உணரவலல முனிபுங்கவா தாமனைவி தாமதிதது வஈததை ஞான திருஷ்டியா லறிந்த துடி கோயா கொழுந்து விடடெரிய ஆரமபிதது விட்டது, "முற்றத்து மாத முனிவருக்கு வெகுளிதோன்ற லாமோர் உளள கவரந்து எழுாதோங்கும் சினததைக் காததுககொளவதனறோ பெரியோா கடமை! இவ்வா றிருகக முனிவர் கோபலகொள்ளலாகுமோ" என்று தம
