பக்கம்:1914 AD-திருக்குறள் நீதிக் கதைகள்.pdf/41

விக்கிமூலம் இலிருந்து
இப்பக்கம் மெய்ப்பு பார்க்கப்படவில்லை

________________

8-வது கதை அன்புடைமை னிருந்தான். அவன் சூரிய குலத்தினன. தரும நூலின் நற்மறையாவும் ஈன் குரைந்தவன், அறத்தினவேலி மன்னு யிரைத் தனனுயிரெனக் கருதும் தயாளகுணசிலன் மனு நீதிபபடி ஆறிலொரு கடமையே தடிகளிடமிருந்து பெற பலன. கதிரவன, ஒளிக்கதிர்க கற்றை இனிதுபடியும இமர நில முழுதும் அவனதி தரும சககிரம் தடையின் றிச செல்லா நிறகும முடிவாகச சொல்லின் புலிப்போ ததிம் புலவாயும ஒரு அறையில் நீருணண உலகனை ததை யுப ஆண்டுவாகனன. ஒரு நாள அவவரான தன அகதப் புரததின பூங்கா வொனறில் தென்றலவா 54 உல்லாசமாய் இ லாவி யிருகதான அகாலை மிகுந்த வேகத்துடன் பயம் போர்த்த உடலினதாயப் பறந்து வந்து தறுகடைப் புற லொனறு அமமன்னவன மடி மீதில விழுந்தது இறைவனோ அப புள்ளை பெடுததுச சேய்னமயினின்றும் பறாது வரு வதா லுண்டான வியர்வை நீரினை த துடைத்துச் சற்றே களைப்பாற்றியிருககையில பெரிய பருந்தொனறு அவனெ திரில் அந்தரத்தினின றும வசது, தெளிவான மானிட வாக்கினால். " அாசா ஏறே! இது காலை தங்கள ஆதாணையி லிருக்கும் புறவை யான வெகு தொலைவினின் றும திர ததி வருகிறேன, இத தொழிலினால் காள் மூன முகியும் யான டணவு கொண்டேனிலலை ஈசன் எனக்கு இதைப் போன்ற சின்னஞ் சிறு பறவைகளின மாமிசல்களையே ஆகாரமாக விதித திருக்கிறாரே யன்றி வேறு எவ்விதத்தி லும் இதற்கு மாறாக நியதி செய்திருப்பதாய எனக்குப் புலப்படவில்லை இதுவுமன்றி, எங்கள் பகுப்பினர் பல ரும மாமிச பட்சணிகளெனபது அனைவரும் அறிந்த விஷயம் இந்த மணிப்புறவாம எனது உணவினைத் தட்டச் செய்தல் தருமத்தின் வரம்புபோன்ற தங்களுக்கு அழுகு