21. தி வி 2ன ய ச் ச ம் 949 அல்லல்கள் நேர்த்துவிடும்’ என்.று வசமாய்ச் சொல்லினன். அந்தச் சொல்லை அரசன் சம்பினன். அவ்வாறே செப்த முடித் தான். வணிகன் கொலையுண்டு மாண்டதை அவனுடைய மனைவி அறிந்தாள்; மறுகித் தடித்தாள்; உருகி அழுதாள்; உயிரும் போ யது. இவன் புரிக்க பழிச்செயலைக் கெரிங் த எல்லாரும் இவனைப் பழித்து இகழ்ந்தார். உரிய செல்வங்கள் எல்லாம் இழக்க அல்ல லடைந்த இவன் இறந்தான். அன்ற அங்கு இறக்க இக்கப் பாகனே பின்பு காவிரிப்பூம் பட்டின கில் கோவலனுப்ப் பிறர் தான். முன்பு சில கருமங்கள் செய்திருக்கமையால் செல்வக் குடியில் கோன்றினன். அதையும் ஒல்லையில் இழந்து வறியனுப் அல்ல.லுழந்து மனைவியோடு மதுரையை அடைந்தான். இங்கே ஒரு பொம்கொல்லன் மூட்டிய கோளால் கொலையுண்டு மாண் டான். தான் முன்னம் செய்த யே செயலின்படியே மாய ாேர்ங் கான். வி?னப் பகை வியாது பின்சென்று அடும் என்பதை இவளுல் உலகம் ான்கு கெரிங்க க. பழவினையால் தனது கணவ வக்கு சேர்க்க இழவுகளைக் கெய்வம் கூறியபடியே கண்ணகி மணிமேகலைக்குக் கெளிவு.றத்தியுள்ளாள். அயலே கானுக. 'கால்ெ பூம்பொழில் கலிங்கான ளுட்டுத் -ாய மா வரி வகவும குமானும் சிங்க / முய கபி'லயும் அங்கு ஆா ா y_m)செரு வு, றுமாள் முனரிரு _ _றுாரி (புகா ) யாவரும் வழங்_ _ ல் பொருள் வேட்டுப் பல்கல கொண்டு பல றியாமல் ால்வள மாாடு அரிபுரம் எய்திப் பண்டகி வலம்பர் சங்கமன் கன்ஃனக் கண்டனர் கூறக் கையல் பின் கணவன் பார்த்திபன் தொழில் செய்யும் பரதன் என்னும் இத்தொழி லாளன. தெற்றெனப் பற்றி ஒற்றன் இவன் என உரைத்து மன்னற்குக் குற்றமிலோனேகி கெrலேபுரிங் திட்டினன்; ஆங்கவன மனேவி அழுதனள் அாற்றி எங்கிமெய் பெயர்ப்போள் இறுவரை ஏறி இட்டசசபம் கட்டிய தாகும் உம்மை வினே வந்து உருத்தல் ஒழியாதெனும் மெய்ம்மைக் கிளவி விளம்பி' (மணிமேகலை, 26)
