அண்மையில், மூளை வளர்ச்சிக் குறைபாடுடைய சிறுவர் சிறுமியர், வளர்பருவத்தினருக்காக அமைந்த ஒரு தொண்டு நிறுவனத்தில் சுயச்சார்பு என்ற இலக்கை எட்டப் பணிபுரியும் ஒருவருடன் நெருங்கிப் பழகும் வாய்ப்பு ஏற்பட்டது. இவர் குழந்தையாக, சிறுமியாக இருந்து வளர்ச்சி பெற்று, பெற்றோர் ஆசிரியர் அரவணைப்பிலும் சிறப்புப் பயிற்சியாளர் கண்காணிப்பிலும் மலர்ச்சி பெற்று இப்பணியில் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டுள்ளார்.
இவரை நான் குழந்தையாக இருந்த நாளிலிருந்து அறிவேன். குறைபாடு உள்ளவராகவே தெரியாது. வளர் பருவத்தில்தான் சிக்கல்கள் தொடங்கின. சராசரி இயல்புடைய குழந்தைகளைப்போல், மனத்திண்மையுடன் செயலில் ஒன்றி நிலைக்கும் நிதானம் இருக்காது. உணர்ச்சிகள் கட்டுக்கடங்காத எழுச்சிச் செயல்களாக வெளிப்படும். சாதாரணமாகவே குழந்தைகளிடம், காரண காரிய விளக்கம் தேட முடியாது. ஒன்றரை, இரண்டு வயசுக் குழந்தை, கொடுக்க இயலாத ஒன்றைக் கேட்கும். எனக்குத் தெரிந்து ஒரு குழந்தை, தொலைக்காட்சியில் பார்த்துவிட்டு, குண்டு துளைத்து, ஒருவரைக் கொல்லக்கூடிய துப்பாக்கி வேண்டும் என்று அடம் பிடித்தது. ‘அதற்கெல்லாம் லைசன்ஸ் வேணும். உனக்குக் கிடைக்காது’ என்று தந்தை சாக்கு சொன்னார். அவனுக்கு லைசன்ஸ் என்று சொல்லத் தெரியவில்லை. நாள்தோறும் தந்தை அலுவலகத்தில் இருந்து வந்ததும் ‘லைசுஸ் வாங்கி வந்தியா? எனக்கு குண்டு போட்டா, செத்துவிடுற துப்பாக்கி வேணும்’ என்பான். கேப்பட்டாசு வெடிக்கும் துப்பாக்கியைத் துக்கி எறிவான். விரைவில் அந்தப் பருவம் மாறிவிட்டது.
