126
விந்தன் கதைகள்
இப்பொழுது நான் என்ன புலம்பி என்ன பயன்? அவளோ என்னை அறவே மறந்து விட்டாள்; நான்தான் அவளை மறக்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். என்னை ஆதரித்து எழுத இந்தப் பரந்த உலகில் ஒரு கவிஞன் இல்லை; காவியகர்த்தா இல்லை; கதாசிரியனும் இல்லவேயில்லை!
இதோ, கதிரவனும் அவளைப்போல் மேல் வானத்தில் மறைந்து விட்டான். நான் கடற்கரையில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். என்னுடைய கண்கள் வழக்கம்போல் பார்க்குமிட மெல்லாம் அவளைத் தேடிக் கொண்டிருக்கின்றன. மனமும், “அவள் என்னவானாள், அவள் என்னவானாள்?” என்று நிமிஷத்துக்கு நிமிஷம் எண்ணமிட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறது.
வான முகட்டை எட்டிப் பிடிக்கக் கடல் அலைகள் ஓயாமல் ஒழியாமல் முயன்று கொண்டிருக்கின்றன. வல்லவா? அவற்றைப் போல் நானும் அவளைத் தேடிப் பிடிக்க முயன்று கொண்டிருக்கிறேன்.
பாவம், அந்த அலைகளுக்கு என்றும் வெற்றி கிட்டப் போவதில்லை என்பது நிச்சயம். என்னுடைய முயற்சியும் அப்படித்தான் முடியுமோ?
பின் ஏன் இந்த விபரீத சந்தேகம் என்றுமில்லாதபடி என் உள்ளத்தில் எழுகிறது?
“ஒருவேளை அவள் செத்துத்தான் போயிருப்பாளோ?”
இப்படி எண்ணியதுதான் தாமதம்; “இல்லை; அவள் சாகவில்லை.....?” என்கிறது எங்கிருந்தோ வரும் ஒரு குரல்.
திரும்பிப் பார்க்கிறேன்; என்ன விந்தை இது மூன்று மாதங்களுக்குப் பிறகு - இல்லை, மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகு -இல்லையில்லை, மூன்று யுகங்களுக்குப் பிறகு - அதோ, என் கண்ணில் படுகிறாளே, அவள் யார்?
அவள் அவளேதானா? - ஆம், சந்தேகமேயில்லை; அவள் அவளேதான்!
அவளுடன் செல்பவன். அவள் சகோதரனாயிருப்பானோ? - இருக்கவேயிருக்காது - அவ்வளவு லாவகமாக இடையில் கை கொடுத்து அவளை அணைத்துக் கொண்டு செல்லும் அவன், அவள் கணவனைத் தவிர வேறு யாராயிருக்க முடியும்?
