ஜைன உரை 491
1206. மற்றியா னென்னுளேன் மன்னோ வவரொடியான்
உற்றநாள் உள்ள உளேன்
என்பது, “அவரொடு புணர்ந்த நாளை யின்பத்தை நினைந்து மாய்ந்து போகா நின்றாய்; அந்த இன்பத்தை மறந்துவிடு” என்ற தோழிக்குச் சொல்லியது:
யான் அவரோடு புணர்ந்த நாளை யின்பதை நினைக்கிறதினாலே யிந்தத் துக்கமாகிற வெள்ளத்துக்குள்ளே பிழைத்திருக்கிறேன்: அந்த இன்பத்தை நினையாவிட்டால் பின்னை யெதனாலே பிராணனுடனே யிருப்பேன் என்றவாறு. ௬
1207. மறப்பி னெவனாவன் மற்கொன் மறப்பறியே
னுள்ளினு முள்ளஞ் சுடும்
என்பது (இதுவுமது)
அந்த இன்பத்தை மறக்கவறியேனாகி நினையா நிற்கவும், பிரிவு என் உள்ளத்தைச் சுடா நின்றது; அப்படிப் பிரிவாற்றாத யான், அந்த இன்பத்தை மறந்தால், இறந்து போகிற தல்லாமல் எதனாலே யிருக்கப் போகிறே னென்றவாறு. ௭
1208. எனைத்து நினைப்பினுங் காயா ரனைத்தன்றோ
காதலர் செய்யுஞ் சிறப்பு
என்பது, “இந்தத் துக்கமறிந்து வந்து காதலர் நினக்கு இன்பஞ் செய்வர்” என்ற தோழிக்குச் சொல்லியது:
காதலரை நாம் எத்துணையும் மிக நினைந்தாலும் அதற்கவர் கோபித்துக் கொள்ளார்: காதலரெனக்குச் செய்யு மின்பமாவது அம்மாத்திர மன்றோ என்றவாறு.
கோபித்துக் கொள்ளாமை யாவது நாம் நினைக்கிறதற்கு உடன்பட்டு நம் நெஞ்சிலே யிருக்கிறது ௮
