சுரதாவின் தேன்.மழை 92 முன்னாளோர் பேரரசன் பரிச்சித் தென்பான் முர்க்கமுள்ள நாகத்தால் இறந்தான் என்பர். தென்னாலி ராமனென்பான் நாகம் தீண்டிச் செத்தானாம்! இவ்வாறு தீமை செய்யும் புன்னாகப் பாம்போடு பழகல் நன்றோ புதியவனே சொல்?லென்று சொக்கன் கேட்க: அன்றாடம் உறவாடிக் கொடுப்போர் இந்த அரவத்தி னுங்கொடியோர் அன்றோ? என்றான். பாம்பென்னும் பெயரிதற்கு வந்த தேனோ பாம்பாட்டி எனக்கேட்டாள். புற்றில் தூங்கும் தாம்பென்னும் பாம்புதனை ஆட விட்டுத் தன்பிழைப்பை நடத்தி வந்தோன் அவளை நோக்கி; வேம்புக்கும் அரசுக்கும் வேர்கள் உண்டு வேங்கைக்கும் மானுக்கும் கால்கள் உண்டு பாம்புக்குக் காலில்லை எனினும் நாகப் பாம்புக்கெல் லாம்புவியே பாத மாகும்! பாம்பெல்லாம் பூமியையே பாத மாகப் பயன்படுத்திக் கொள்ளுகின்ற கார ணத்தால் - பாம்புக்குப் பாதம்பூ எனப்பே ரிட்டார். பாதம்பூ என்பதையே நாமெல் லோரும் பாம்பென்று கூறுகின்றோம் தாயே என்றான். பாராட்டி னான்சொக்கன். அவனை நோக்கி வேம்பத்துர் நான்போக வேண்டும் என்னை வெறுங்கையோ டனுப்பாதீர் ஐயா" என்றான்.
