8
சின்னஞ் சிறு பெண்
புரியாமலே அழுகிறேன். நான் என் கைகளால் அவளைச் சேர்த்துக் கட்டிக் கொண்டு, இரண்டு பேரும் கண்ணீர் வற்றும்படி அழுகிறோம்-”
“அது இயல்பு தானே. பார்க்கப் போனால், அவள் ஒரு குழந்தையை விடக் கொஞ்சம் பெரியவள்.”
“நாங்களோ தன்னக் தனியாக இருக்கிறோம். ஒரு மகன் ராணுவத்திலும், மற்றொருவன் தங்க வயலிலும் சேர்ந்திருக்கிறார்கள்.”
“அவளுக்குப் பதினேழு வயசுதான்.”
“பதினேழாம்! அவளைப் பார்க்கிற யாருமே பன்னிரண்டு வயசுக்கு அதிகமாக மதிப்பிட மாட்டார்கள்.”
“இந்தா பாரு. அது வேண்டு மென்றே சொல்கிற பேச்சு, அப்பா. பன்னிரண்டு என்பது சும்மா சொல்வதாகும்.”
“அதை விட அதிகம் என்று நீ சொல்வாயா? இப்பொழுது நீ சொல்வாயா?”
“ஏன், அவள் நன்றாகப் பழுத்த சிறு கனிதான். அவள் அவ்வளவு சின்னவளாக இருந்தாள் என்றால், அதற்கு அவள் மீதா பழி சுமத்துவது?”
“நான் அவள் மீது பழி சுமத்துகிறேனா என்ன? சட்-சட்!” .
“நீ அப்படிச் செய்யவில்லை” என்று கிழவி நற்சுபாவத்தோடு ஒத்துக் கொண்டாள்.
அவர்கள் சண்டை தீர்ந்ததும், இருவரும் மெளனமாகி விட்டார்கள்.
