54 தல்லே...என்னலேயும் பயன் தரும்படியா வெளிப் படுத்த முடியல்லே... நானும் என் நண்பர் நாராயணனும் தினம் இதைப் பத்தியே பீச்சுக்குப் போய் உக்கார்ந்து, மணிக்கணக்கா பேசுவோம். ஒருநாள்...அஞ்சு வருஷத்துக்கு முன்னே...இதே தேதி...இதே நேரம்...நாராயணனும். நானும் பீச்சில: உட்கார்ந்து பேசிக்கிட்டிருந்தோம். (திருப்புக் காட்சி) நஈரா ; டேய்...ரவி...இந்தாடா வேர்க்கடலை...கடலையே பார்த்துக் கிட்டே இருந்தா போதுமா...நடக்கவேண்டி யதை யோசிப்போம். என்னைப் பாருப்பா! சவி : நாராயணு! ஒரு சந்தர்ப்பம் கிடைச்சா போதும்... இந்த உலகத்துக்கு நான் யார்னு காட்டிடுவேன். நரரா : எப்படி? எந்த மாதிரி சந்தர்ப்பம் உனக்கு வேணும்? ரவி : நான் ஏழையா இருக்கறதுனலே, என்ைேட ஒவியத் திறமை எடுபடலே. இல்லாளை இல்லாளும் வேண்டாள் ஈன்றெடுத்தத் தாய் வேண்ட்ாள்னு பாட்டு உண்டு. அன்னையே விரும்பலேன்ன அன்னியர்கள் எப்படி விரும்புவாங்க? நாரா : தெரிஞ்ச கதையை ஏம்பா பேசுறே? அரைச்ச மாவையே அறைக்கிற மாதிரிதான். ரவி : ஆமா...என் கையில மட்டும் கொஞ்சம் பணம் இருந் தால் போதும், நாரா , ம்...பணம் வந்ததும், பஞ்சு மெத்தை வாங்கி. வயிறு முட்ட சாப்பிட்டுட்டு, காலை நீட்டி படுத்து எட்டுத் தெருவுக்கு கேட்குற மாதிரி குறட்டை ‘விடுவே!
